نظریه آموزش و پرورش در اسلام مقاله

"(7) اکنون می‌توانیم خاطر نشان سازیم به همان‌ شیوه که تفسیر و تأویل برای قرآن به کار می‌رود و همگی نظام تعقلی آن و معناهای بازتاب یافته‌اش‌ در حدیث و سنت و در اشیاء جهان تجربی است، کتاب جهان طبیعت هم باید با روش‌هایی علمی که‌ از روش‌های تفسیر و تأویل سرمشق می‌گیرد تفسیر شود و اشیاء جهان تجربی را«واژگانی»تلقی کند به عنوان نشانه‌ها و نمادهایی در شبکه‌ای از پیوندهای تعقلی که،در مجموع،یک یگانگی‌ سازمند را توصیف می‌کند که بازتاب خود قرآن‌ کریم است. علم اساسی بیانگر فرض عین،انسجام یافته‌ و ترکیب شده به سان یک یگانگی هماهنگ در سطح‌ دانشگاه به عنوان یک ساختار نمونه برای سطح‌های‌ پایین‌تر،و علمی که همواره در قالب‌های متوالی‌ ساده‌تر در سطح‌های پیش دانشگاهی،دبیرستانی، و ابتدایی نظام آموزشی در سراسر جهان اسلام‌ بازتاب داشته باشد،چنین علمی نه تنها باید به‌ مقتضای درک و دریافت اهل تسنن باشد،بلکه باید با تعبیر شیعی نیز سازگار افتد. این دیدگاه که‌ هماهنگ و در حقیقت ویژگی سنت دینی و فکری‌ اسلامی است،به معنای آن است که اگر چه دانشگاه‌ اسلامی‌ای که مجسم می‌کنیم باید به منظور تخصص در انواع خاص علوم منطقی،معقول و فلسفی و حتی در خود علوم دینی تدارک شود،اما مفهوم تخصص‌ (specialism) در بافت آموزش‌ و پرورش اسلامی بیانگر همان معنایی نیست که‌ عموما امروز از آن برداشت می‌کنیم. اولویت‌ها،توانمندی‌ها،وظیفه‌ها و آماده سازی دانشکده‌ها و بخش‌های درون آن و نیز سرپرستی آن هم،مانند آنچه در عمل وجود دارد نخواهد بود؛چون اگر قرار باشد دانشگاه به انسان‌ کامل بیانجامد،پس ساختارهای درونی و بیرونی‌ آن،اداره و نگهداری آن،شناخت و تصدیق اقتدار شایسته در درونش به وسیله خود دانشگاه،همه‌ ناگزیر الگویی عملی از طرح انسان،آن گونه که‌ اسلام مجسم کرده است،خواهد بود."