چکیده:
در دوره جاهلیت، حج و عمره به عنوان دو عبادت مستقل به شمار می آمده و در دو زمان مختلف از سال (عمره در ماه رجب، و حج در ماه های حج) برگزار می شده است. پس از ظهور اسلام، این دو عبادت با همان وضع از سوی مردم انجام می پذیرفت تا انکه در سال دهم هجری و در جریان حجه الوداع به فرمان پیامبر (ص)، عمره هم زمان با ادای مناسک حج برگزار و بر انجام توامان آن تا ابد تاکید شد. علی رغم تثبیت این حکم شرعی در روایات شیعه و سنی، در خصوص اصل تشریع عمره تمتع و نیز بقا یا نسخ ان اختلافاتی در روایات اهل سنت به چشم می خورد که این مقاله در صدد بررسی تطبیقی این موضوع در روایات شیعه و سنی و نیز داوری درباره اختلافات موجود است
خلاصه ماشینی:
ب. نقد محتوایی: گرچه نقد کردن از جهت محتوا، آن هم نقد روایات مربوط به زندگانی ائمة اطهار، کار بسیار مشکلی است، در نقد این روایت تاریخی میتوان گفت، چرا در این روایت سخن از سرگین و پشکرة آهوست، آیا روایتی آن هم مربوط به خون حضرت حسین(ع) در سرزمین کربلا، با این لفظ عنوان در شأن امام است؟ یعنی شأن امام(ع) را پایین نمیآورد؟ آیا نمیشد به جای سرگین، از خاک، آن هم تربت امام که طبق روایات متعدد از قداست خاصی برخوردار است، استفاده شود؟ ضمناً این واقعه در شرح نهج البلاغة ابن ابیالحدید و یا مقتل الحسین خوارزمی(که اکثر اقوال خود را از ابن اعثم گرفته است) به گونهای معقولتر و نه به این کیفیت نقل شده است.
(ابوحنیفه دینوری، 1368ش، ص256ـ257/ طبری، 1387ق، ج5، ص446ـ447/ ابن اثیر، 1385ق، ج4، ص74/ ابن کثیر، 1407ق، ج8، ص185) گفتنی است که شهادت عبدالله بن مسلم در این منابع پس از علی اکبر(ع) نقل شده است نه به عنوان اولین نفر، که شاید در این مورد نیز بتوان گفت ابن اعثم در نقل خود دچار اشتباه شده است، گرچه باز بعید نیست که نسخهنویسان به اشتباه، ترتیب این دو نفر را به هم زده باشند، ابن اعثم تعداد یاران امام را 32 سوار و چهل پیاده و به ترتیب نبرد، 23 نفر را نام میبرد(ابن اعثم کوفی، 1411ق، ج5، ص101ـ116)که با گزارش ابومخنف در تاریخ طبری همسان است.