خلاصه ماشینی:

"وی گمان می‌کرد دعاهایی که ارتجالا و در گرماگرم مراسم بر زبان می‌آیند، ممکن است دور از شأن و عظمت خدا باشند و «برای دعا کردن خواستار ذکری معروف بود که به‌وسیله کلیسا یا در گذر زمان مورد تأیید قرار گرفته باشد» و این نیز بدین سبب بود که «او احساس می‌کرد که دعاهای خصوصی‌اش، با وجود نقصان، بخشی از چیزی بسیار بزرگترند، بانگی ضعیف در میان انبوهی از بانگ‌های در حال ستایش». عشای ربانی همیشه مهم و ضروری بوده است، اما آنچه که برای عبادت مسیحی بیشترین اهمیت را داشته، دلبستگی راهبانه به نماز و مزمورخوانی است که در نمازهای روزانه ظاهر می‌شود یعنی در هفت (2) ساعت از روز و شب، چنانکه قبلا در دستورالعمل هیپولیتوس (حدود 217 م) توضیح داده شده و سپس در دستور العمل‌های قدیس باسیل (3) در شرق و قدیس بندیکت (4) در غرب دنبال شد. چنین به نظر می‌رسد که پروتستان‌ها نماز روزانه را برای تهذیب و تربیت نفس به کار می‌برند، در حالی‌که نزد برخی از کاتولیک‌ها نماز یاد شده هرگز از امور تربیتی و یا مثلا عاطفی نیست، بلکه قربانی‌ای غیر فردی و به کلی بر کنار از احساس و تجربه است که به پیشگاه جلال خدا تقدیم می‌شود، و یا لا اقل تحقق خارجی اتحاد با امت مسیحی است. (2) جرج فاکس، (3) مؤسس فرقه کواکرها (4) و معاصر پاسکال، تعابیر مربوط به شعائر را به کار می‌برد، اما بر این عقیده نبود که در کتاب مقدس، که در آن واژه عشای ربانی (5) یافت نمی‌شود، مدرکی برای احکام مسیحیت وجود داشته باشد:سخن عیسی در شام آخر که «این جسم من است» مجازی است؛ نظیر «من تاک حقیقی‌ام» ـ ادعایی که پیوریتن‌ها بسیار بر زبان می‌آورند."