"سایر ادیان نیز مقدسات بی شماری دارند که از آن جمله است: آسمان، زمین، اجرام آسمانی، معابد، مقابر، زیارتگاه ها، برخی کوه ها، بیابان ها، شهرها، نهرها، سنگ ها، بتان، آلات جنسی، نباتاتی مانند هوم المجوس، نیلوفر و سومای هندوان، یاس صابیان و رستنی های دیگر، حیواناتی مانند سوسک، موش، گربه، مار، تمساح، میمون، گاو و فیل; همچنین بزاق، عرق، خون و هر چیزی که از پیش و پس حیوانات و انسان های مقدس خارج می شود و چیزهایی که همیشه یا گاهی با آنها تماس داشته است، مانند مو، ریزه ناخن، لباس و پس مانده غذا.
[8] از سوی دیگر، به فتوای ابوحنیفه امام اعظم اهل سنت، اذان و نماز و تلبیه به زبان فارسی جایز است (السرخسی، المبسوط، ج1، ص36ـ37) و برخی از فقهای شیعه دعا کردن به غیرعربی را در نماز جایز دانسته اند (امام خمینی(ره)، رساله توضیح المسائل، مسئله 1135)، ولی نمونه زنده و رایج عبادت به غیر زبان عربی خطبه های نماز جمعه است که علاوه بر عربی، به زبان های فارسی، ترکی، اردو، بنگالی، گجراتی، انگلیسی و غیره القا می شود و شرعا جای دو رکعت نماز را می گیرد.
مسیحیان نیز به تقدس ترجمه سبعینیه و ترجمه لاتینی ولگاتا معتقد شدند تا آن جا که آگوستین قدیس درباره اختلاف های ترجمه سبعینیه با متن عبری گفت: پس اگر مقتضی است که در این کتاب های مقدس تنها چیزهایی را ببینیم که روح خدا از طریق مردم گفته است، هرگاه چیزی در نسخه های عبری باشد، ولی در ترجمه هفتاد یافت نشود، معلوم می شود روح خدا نخواسته آن را از طریق آن مترجمان، بلکه خواسته است که تنها از طریق انبیا بگوید."