آشنایی با دانش فلسفه دین مقاله

"در واقع آیا نباید خدا، آن هم خدای مطلق چنین تصور شود که به روشی جهان را خلق کرده است که موجودات به وسیله قوانین (و اصول ثابت) به‌وجود آمده در جهان، به غایات (2) الهی می‌رسند؟ آیا اگر ما او را اینگونه تصور کنیم، افکارمان نسبت به خدا ناقص‌تر نخواهد شد، یعنی به این ترتیب آیا او می‌خواسته روندهای قانونی ماندگار را بردارد و امور اعجازی را جانشین آنها کند؟ برخی از فلاسفه و متکلمان بر این امر اصرار دارند و استدلال کرده‌اند که آن تلقی از الوهیت که مبتنی بر اعتقاد به معجزه است نسبت به روش‌های دیگر (مثل تلقی انسان‌انگاری (3) و تلقی فراطبیعی‌باورانه) (4) به خدا نزدیکتر است تا آن خدایی که «در یک روز سرد در باغ» قدم می‌زند[3] یا آن خدایی که منشأ یا منبع متعالی وجود است. مسئله طرح شده توسط ما، فیلسوف را در تصمیم‌گیری با این امر مواجه می‌سازد که آیا اصلا بین این دو حرکت فکری متضاد، دلیلی وجود دارد یا اینکه آنها فقط به آیین لاادری‌گری (1) تمام عیار اشاره دارند که امری تشریفاتی (احترامی) یا صرفا غیرمذهبی است؟ اگر از جنبه مذهبی مناسب باشد دور از فهم است؛ و اگر قابل درک است، به طور غیر قابل قبولی انسان‌انگارانه (2) است... آنها اعتقاد دارند که برای اثبات شک‌گرایی معقول درباره «خدای فلاسفه»، نمی‌توان از طریق مطرح کردن خدای وحی عمل کرد، بلکه الاهیات فلسفی یک‌دام است: که مسئول تنزل بی‌تناسب خدا تا سطح مفاهیم و مقولات (محدود و نسبی) است، یا اینکه اگر او (خدا) در تورها و شبکه‌های ادراکی ما قرار نگرفت، چنین قضاوت کند که او اصلا نمی‌تواند وجود داشته باشد."