سنت، تغییر و حفظ هویت مقاله

خلاصه ماشینی:

"بنابراین هر بیان ایمانی در درون یک سنت دینی برای آنکه سازوار باشد، ضرورتا یک‌طرفه و گزینشی(2) خواهد بود و در هر موقعیت و دوره خاص تاریخی، جنبه‌ای از جوانب مختلف آن‌که مرتبط‌تر و دارای اهمیت محوری نسبت به مقتضیات روز است، مورد تأکید قرار گرفته، از جنبه‌های دیگر که نامربوط یا حاشیه‌ای هستند، صرفنظر می‌شود. (19) به این ترتیب، ذات یک سنت دینی، چنان‌که در بند پیشین ذکر شد، نه‌تنها آن چیزی است که منحصرا میان همه مصادیق آن سنت، مشترک است، بلکه این ذات همچنین می‌تواند آن دسته از عناصر ایمانی‌ای باشد که مؤمنان آنها را دارای اهمیت بنیادی می‌دانند ولذا تفسیر مجدد یا اصلاح آنها را جایز نمی‌شمارند. اما آیا این پیوستگی ـ هراندازه یکپارچه و منسجم باشد ـ برای تبیین هویت سنت دینی کافی است؟ آیا این ملاحظات برطرف کننده تردیدهای پیش‌گفته ما هستند؟ وحدت یک گفت‌وگو در تعامل میان گفت‌وگوکنندگان، فرض می‌شود و بر همین منوال، وحدت سنت دین مسیح نیز در تعامل میان مسیحیان در طول اعصار محفوظ می‌ماند. (36) اینک می‌توان چنین نتیجه‌گیری کرد که وحدت و هویت یک سنت دینی، در پیوستگی داستان‌وار فرآیند تاریخی تفسیر کردن نهفته است، فرآیندی که به مجموعه‌های به‌هم پیوسته‌ای از رویدادها اشاره می‌کند؛ این رویدادها گویای تأثیر حضرت عیسی مسیح یا حضرت محمد[ص] هستند و مسیحیان یا مسلمانان این دو را مبدأ ثابت سنت دینی خود و نیز کانون اصیل معنای وجود انسانی می‌دانند."