هنر بودایی - مجله هفت آسمان مقاله

"[اما آیین بودا] به تدریج از این فلسفه ساده حیات به مجموعه‌ای از آموزه‌های دینی تغییر شکل یافت که در آنها شخص بودا به خدایی در سطح خدایان هندو بدل شد؛ در حالی که خود بودا اساسا مشتاق پایان‌دادن به تولدهای مجدد پیاپی جانداران بود و در عین حال که هرگز ستایش یک خدای خاص را فرا نمی‌آموخت (اگرچه به عنوان یک هندی خوب، وجود بسیاری از خدایان مجمع خدایان برهمنی را پذیرفته بود) اما پیروانش که بسیاری از آنان گروندگانی از آیین برهمنی بودند، خواهان ایمانی بودند که کمتر زاهدانه باشد و بیشتر امید را توصیه کند. آیین بودا که اندکی دیر، یعنی در قرن هفتم به تبت رسید، رنگ آدابی را به خود گرفت که به کیش‌های بومی (بون ـ پو (1) ) تعلق داشتند و گونه‌ای خاص از آیین بودا توسعه یافت که با نظریه‌های تنتریک (2) هندی مشترک بود و فراسوی مناطق مغولی گسترش یافت و اندکی بعد نظریه‌های شماری از فرقه‌های مهایانه چینی را بارور کرد. (5) تمثال‌های خدایان که به این دو مندله اصلی تعلق ندارند یا با سنت آیین بودای کهن (که در ژاپن با عناصر خاص‌فهم معینی که پیش از قرن نهم بوده‌اند آمـــیخته است، و گاهـــی کو ـ میکیو (6) یـا شیرهای آشوکا که نماد قدرت آیین بودا [به تصویر صفحه مراجعه شود. این به آن معنا است که کهن‌ترین پیکره‌های بودا که در چین تولید شدند (احتمالا حدود میانه قرن چهارم) شدیدا تحت تأثیر سبک هندی ـ یونانی هستند."