بولتمان و بارت مقاله

خلاصه ماشینی:

"[بلکه [ایمان را فقط می‌توان معجزه‌ای دانست که ناشی از بحرانی است که خدا ما را در آن قرار داده است، معجزه‌ای که از وضعیت «خارق اجماع» (1) حیات بشر، نشأت می‌گیرد، معجزه‌ای که (با اشاره دوباره به بارت): عبارت است از اینکه ما گام به گام به وسیله اراده مقدس خدا که با ما در مشکلات مشخص وجود خودمان تلاقی می‌کند، به این امکان نهایی سوق داده می‌شویم، امکانی که در آن «ما»یی که در حال جست‌وجو، در حال نابودشدن، در حال التماس‌کردن و فریادکشیدن از سر نیازی عمیق هستیم، دست‌های خود را به سوی یک امر ناشناخته بزرگ و به سوی پاسخ مثبتی دراز می‌کنیم که به نحوی غیر قابل درک، در مقابل «پاسخ منفی‌ای» که در آن زندانی هستیم قرار دارد. بولتمان در یک هماهنگی بنیادی با بارت و با گرایش اندکی به هرمان، چنین نوشت: روشن است که امکان تسلیم‌شدن، به ضرورت تسلیم‌شدن تبدیل می‌شود و انسانی که با سؤال «چگونه ایمان بیاوریم» مواجه شده است فقط به وسیله فکرکردن درباره اینکه در کجای زندگی خود با واقعیتی مواجه خواهد گردید که بتواند در برابر آن به نحو مطلق تسلیم شود و باید تسلیم شود، می‌تواند پاسخ آن را پیدا کند. برای اینکه تفاوت نظر بولتمان و الاهیات دیالکتیکی را در مورد حیات بشر در جهان ایمان درک کنیم، باید تأکید بولتمان را بر خودآگاهی فرد مؤمن، در لابه‌لای تحقیقاتی که در خصوص رساله به رومیان بارت انجام داده است، به یاد بیاوریم، و به ویژه به بخش پایانی سخنرانی وی توجه کنیم."