ملخص الجهاز:
در بندهای ۳۵-۳۹ فصل اول کتاب دادِستان مینوی خرد کهیکی از مهم ترین رساله های اندرزی زبان پهلوی است(3)، از چهار گناهیا عمل ناشایست سخن به میان می آید که بهدینان باید از آن پرهیز کنند(4): «سخن گفتن به هنگام غذا خوردن»(5)، بدون کُستی و سِدره(6) گام برداشتن»(7)، «بایک لنگه کفش راه رفتن»، و «ایستاده ادرار کردن»(8).
این چهار پرهیز با همیا جدا از هم در بیشتر متن های پهلوی به چشم می خورد، ولی مواردی که به گناه «بایک لنگه کفش راه رفتن» اشاره شده است، از موارد دیگر کمتر است.
(13) در فصل چهار، بند ۱۲ کتاب شایست ناشایست نیز از میزان گناه بایک موزه راه رفتن سخن به میان می آید که تا چهار گامیک تَناپل/ تنافور(14) گناه است و بعد از چهار گام هر چه پیش برودیک تناپل/ تنافور گناه افزوده می شود.
(15) در ارداویراف نامه، فصل بیست و پنج، بند ۳، ارداویراف از روان مردان و زنانی سخن می گوید که خرفستران(16) پا و گردن و میان آن ها را می جویدند و چون جویا می شود که آن ها چه گناهی مرتکب شده اند، سروش اًهلًو و آذر ایزد پاسخ می دهند که این روان درُوًندانی(17) است که در گیتی بایک لنگه کفش و بدون کُستی راه رفته اند، سر پا ادرار کرده اند و دیوپرستی های دیگر انجام داده اند.
(21) در متون فارسی زردشتی نیز به مواردی از این قبیل برمی خوریم: در فصل سیزده بند ۱۵ کتاب صد در بندهش آمده است که «چون بهیک پای کفش روند به هریک گام فرمانی(22) گناه باشد(23)» و همین عبارت در روایت داراب هرمزدیار هم تکرار شده است.