پرونده/ دزفول ساحل دارد؛ بررسی ظرفیت های منظرین رود دز مقالة

اجتماع ما فراتر از امکانات آن زندگی می کند. ما در مکان و زمان محدود زندگی خود از طریق الگوهای نادرست رفتاری، شهر را از سرمایه های طبیعی و باهویت آن محروم می کنیم. این الگوها، در طول سال های عمر یک شهر، محیط طبیعی و زیستی را ویران می کند. کوتاهی دوره های مدیریتی شهرها، فرصت شناخت عمیق ظرفیت های شهر را از بین می برد و تصمیم های مقطعی و شتابزده، کار را برای برنامه ریزی های منطقی و اصولی سخت می نماید. کافی است در یک دوره مدیریتی بر شناخت حقیقت شهر تمرکز کرده تا با برنامه ریزی بر پایه مطالعات جامع و هدفمند، وابستگی عینی- ذهنی نسل های آتی به شهر و فضاهای آن را حفظ نماییم. این نگاه به طور حتم متضمن پایداری شهر در حوزة منظر طبیعی، همبستگی های جمعی و صرفة اقتصادی خواهد شد. مناسبات پیچیدة شهرهای امروز، ضرورت وجود فضاهایی که گذران اوقات فراغت شهروندان را پاسخگو باشد، دوچندان نموده است. فضاهایی جهت انجام فعالیت های کاملا دلخواه و اختیاری، فعالیت ها و سرگرمی های متنوعی که عملکرد فرد در بیشتر جوانب آن آزاد است و زمان شروع و به پایان رساندن آن کاملا اختیاری و شخصی است. در این میان سهم رود- کنارهای شهری در شهرهایی که این پتانسیل طبیعی را در درون خود دارند، به عنوان فضایی که ضمن طراوت بخشی به محیط شهری، اصلی ترین موضع مشترک برای ثبت خاطرات جمعی به حساب می آید، حداکثری است. لبه های آب در میان بافت های متراکم شهری و یا در کنار آنها به عنوان فضای تنفس شهر عمل کرده و هوای مطلوب را به درون بافت تزریق می کنند. از این رو شناخت ارزش این فضاها از حیث زیبایی، خوانایی و هویت اکولوژیک و مکانی و نیز توجه به ارزش های پایدار طبیعت پردازی ایرانی، شرط لازم در برنامه ریزی و طراحی آنهاست که در نتیجه آن از تولید ی کشکل و بی هویت گونه های آبی فضاهای شهری جلوگیری می شود