جایگاه مادر در شاهنامه و رامایانا مقالة

شاهنامه و رامایانا از نوع حماسه های طبیعی و نخستینه محسوب می شوند. خاستگاه مشترکک و همزیستی اقوام هند و ایرانی در ادوار مختلف تاریخی باعث شباهت هایی در حصوص جایگاه مادر در این دو منظومه شده است. مادران در این دو اثر پیوسته دل سوزء رازدارء مورد اعتماد و طرف مشورت فرزندان هستند و تعامل عاطفی مادر و پسر نسبت به مادر و دختر بیش تر است. رابطة مادر و پسر عاطفی تر و دو طرفه به نظر می رسد. فرزندان به احساس و عاطفة مادران بسیار توجّه می کنند و تلاش می نمایند تا زمینة آرامش و خرسندی خاطر او را فراهم آورند. در هنگامة رزم و سفر همواره خواهان دعای خیر مادر هستند تا بدرقه راهشان باشد و این در حالی است که رابطة پدر و فرزند حالتی یک طرفه و بیش تر حالت مافوق و زیر دست دارد. از تفاوت ها می توان به اپن موارد اشاره کرد: فش مادران در شاهنامه مقطعی است و اکثر قریب به اتفاق مادران دارای سرنوشتی نامعلوم می باشند. یعنی وقتی نقش خود را ایفا می کنند» از صحنة داستان گویی حذف می شوند؛ اما در رامایاناء حضور مادران همیشگی است و سرانجامی دارند. در شاهنامه منزلت مادر بر همه ارجحیّت دارد؛ در حالی که در رامایاناء جایگاه مادر نقش همسر را کم رنگه نمی کند. مادران شاهنامه غالبا داغ جگر گوشهة خود را می بینند و دل شکسته و محزون از صحنة داستان کنار می روند؛ اما در رامایاناء اکثر مادران سر و سامان یافتن و خوشبختی فرزندان را به نظاره می نشینند.