ملخص الجهاز:
*** شیخ ابوالجناب احمدبن عمر نجم الدین، کسی که طریقه صوفیه کبرویه به نام او این اسم را یافته، یکی از طریقه های مهم عهد مغول در آسیای مرکزی و خراسان است که بسیاری از سلسله های صوفیه از آن منشعب شده اند.
پس از چند سالی اقامت در مصر، به تبریز رفت تا مطالعات خود را در کلام دنبال کند اما به جای این کار، تحت تأثیر شخصی به نام بابا فرج تبریزی قرار گرفت، کسی که به طور قطع او را ترغیب کرد تا علاقه اش به علوم دینی ظاهری را رها کرده و خودش را کاملا وقف طریقه صوفیه کند.
مهمترین رسائل کبری فوائح الجمال و وفواتح الجلال(تصحیح با یک مقدمه جامع در مورد زندگی و آثار کبری توسط فریتس مایر، ویسبادن، 1957)4 الاصول العشرة و رساله الخائف الهائم من لومه اللائم(تصحیح ماریان موله همراه با رسائل کوچکتر دیگر تحت عنوان Traites mineurs, in Annales Islamologiques(Cario), iv,[1963],1-78) است.
(نک: مقدمه هرمان لندلت بر مکتوبات عبدالرحمن اسفراینی و علاءالدوله سمنانی، تهران و پاریس?1972، با یک کتاب شناسی مفصل از آثار سمنانی) علی همدانی، مرید پی در پی دو تن از پیروان سمنانی یعنی تقی الدین اخی و محمود مزدقانی، طریقه کبرویه را به بدخشان و کشمیر معرفی کرد.
کتابنامه (علاوه بر منابع متن مقاله: مقدمه مایر بر تصحیح فواتح الجمال که شامل لیست کاملی از تمام منابع در مورد زندگی و آثار نجم الدین کبری است.