نقد تاریخ نگاری ابن کثیر در کتاب «البدایة و النهایة» در زمینه ی تاریخ تشیع مقالة

ملخص الجهاز:

"وقتی صحابه چنین اعمالی را که خود ابن کثیر نقل کرده است، انجام می دهند، چگونه با این توجیه می توان سخن علی علیه السلام با ابن عوف را رد کرد؟ نمونة دوم: محدث بودن عمر و الهام شدن به او، داشتن مکاشفات و خبر دادن او از غیب (همان، ج 8، ص 300-301)، رؤیت جبرئیل توسط ابن عباس (همان، ج 9، ص 56)، جاری شدن دوبارۀ نیل با انداختن نامه ای که عمر به نیل نوشت (همان، ج 1، ص 49؛ ج 7، ص 217-218)، داستان ساریة بن زنیم و سخن گفتن عمر با او از راه دور ـ همه را به دلیل اینکه کرامتی برای عمر است، با همۀ زحماتی که در اثبات آن باید متحمل شود ـ (همان، ج 7، ص 259ـ260) ذکر می کند و می پذیرد. ب. پذیرش و رد غیرمنطقی اسناد و منابع: گاهی در برخی زمینه ها – مثلا، کیفیت شهادت حضرت امام حسین علیه السلام- خود اعتراف می کند که به دلیل کم توجه کردن دیگران بدان، مجبور بوده است از روایات ابومخنف (م 157 ق)- که گرایش شیعی دارد- در تاریخ طبری استفاده کند؛ اما در همین زمینه هم اعتبار آن را این گونه زیرسؤال برده است: شیعیان در این موضوع، دروغ های بسیاری نقل می کنند؛ دربارة برخی روایاتی که آوردیم تردید وجود دارد، و اگرطبری (م 310 ق) و بزرگان دیگری اینها را نیاورده بودند، ما هم نقل نمی کردیم."