ملخص الجهاز:
"نکته دیگر این که او مصر است که افاده معنی مستلزم یک نوع خاص قصدمندی (intentionality) است،به این معنا که نشانه را نمیتوان بدون ارجاع به فعالیت آگاه برای''بیان اندیشه''،یعنی به عنوان امر معنیدار تصور کرد،نکتهای که بعدها در نزد هوسرل و سنت پدیدارشناسی بر آن تأکید شده است.
از این دیدگاه میتوان گفت،برای آن که بتوان چیزی را یک رویداد زبانی-به وسیعترین معنای کلام-بهشمار آورد،ایجاب میکند که هر دو عنصر،هم نشانهها درگیر باشند که در تعریف فیشته دال بر مناسب میان''مفهوم''،''بیان''،''وسیله'' معنی نهاییشان باشد،و هم مرتبط با یک کنش قصدمند آگاهی انسان.
نشانه وقتی وارد قلمروی زبان میشود که از هر گونه ارجاع''عینی''جدا شود و به عنوان چیزی به اعتبار خود معنی دهد،مستقل از هر گونه شباهت طبیعی که در چیز ممکن است وجود داشته باشد،این البته به معنای آن نیست که هر گونه''شباهت طبیعی''باید از طیف زبانی منتفی(زدوده)باشد."