ذکر چند سؤال پیرامون سینمای سیاسی ایرانی مقالة

"اما همین‌قدر می‌شود جای این پرسش را بازگذاشت: چرا در سینمای ایران، نگاه به سیاست همراه با دوری و کناره‌گیری بوده و فیلم‌سازان ما از درگیری با موضوع سیاسی حذر کرده‌اند؟ شاید سؤال به‌جا و درست‌تر این باشد که چرا آن اهالی از سینما، که فرصت یافته‌اند در فیلم‌ها یا در سخنانشان حرف از سیاست بگویند، سطحی و بی‌مایه بوده‌اند؟ یعنی فیلم به شکلی گذرا و از رو سیاسی شده و بعد خیلی سریع به موضوع اصلی خود بازگشته است و اجازه نداده آن را یک فیلم سیاسی جدی تلقی کنیم. شخصیت اصلی فیلم با آنکه به‌شدت درگیر حوادث و درگیری‌ها و دستگیری‌های بعد از انتخابات است، مسئله‌ی سیاسی ندارد و درگیری اصلی‌اش در این روز‌ها، عشق گذشته و نوستالژی‌های دوران دانشجویی‌اش است -بگذریم که پل چوبی فیلم خوبی نیست- و از این رهگذر می‌توان به موضع انفعالی روشنفکری پی برد. قلاده‌های طلا نمونه‌ی فیلمی است که می‌شود به آن بیش از همه‌ی تلاش‌های دیگر امید داشت و آن را فیلمی نماینده‌ی سینمای سیاسی در دفاع از نظام حاکمیت ایران دانست."