خلاصة:
الگوی مدیریت بحران در سالهای پس از جنگ سرد با تغییرات بنیادین روبهرو شده است. نیروهای اجتماعی بهگونهای تدریجی وارد عرصه رقابتهای راهبردی شدهاند. معادله قدرت و امنیت بیش از گذشته از حوزه کنش بازیگران فرادست در سیاست جهانی خارج شده است. در این مقاله رقابت بازیگران منطقهای و قدرتهای بزرگ در بحران سوریه مورد بررسی قرار گرفته است. ضرورتهای مدیریت بحران در عصر ظهور نیروهای هویتی نیازمند درک قابلیت نیروهایی است که ماهیت اجتماعی داشته اما در فرآیندهای سیاسی منطقهای نیروی تاثیرگذار محسوب میشوند. در این مقاله، چگونگی کنترل بحران سوریه از طریق سازوکارهای جهانی مورد بررسی قرار گرفته است. توجه به مولفههای اجتماعی میتواند زمینههای کنترل نیروهایی را بهوجود آورد که در بطن بحران سوریه نقش موثری را ایفاء می کنند.الگوی مدیریت بحران در سال های پس از جنگ سرد با تغییرات بنیادین روبه رو شده است . نیروهای اجتماعی به گونه ای تدریجی وارد عرصۀ رقابت های راهبردی شده اند. سیاست جهانی، معادلۀ قدرت و امنیت بیش از گذشته از حوزة کنش بازیگران فرادست در سیاست جهانی ، خارج شده است . در این مقاله رقابت بازیگران منطقه ای و قدرت های بزرگ در بحران سوریه مورد بررسی قرار گرفته است . ضرورت های مدیریت بحران در عصر ظهور نیروهای هویتی نیازمند درک قابلیت نیروهایی است که ماهیت اجتماعی داشته اما در فرآیندهای سیاسی منطقه ای نیروی تأثیرگذار محسوب میشوند. در این مقاله ، چگونگی کنترل بحران سوریه از طریق سازوکارهای جهانی مورد بررسی قرار گرفته است . توجه به مؤلفه های اجتماعی میتواند زمینه های کنترل نیروهایی را به وجود آورد که در بطن بحران سوریه نقش موثری را ایفاء می کنند. .
ملخص الجهاز:
"شاخص های مدیریت بحران امنیتی کشورهای خاورمیانه بیش از آنکه تحت تأثیر عربستان را میتوان به عنوان اصلیترین بازیگر منطقه ای دانست که رویارویی با دولت قدرت های بزرگ قرار گیرند، تابعی از سازوکارهای کنش بازیگران منطقه ای است .
دربارة نقش بازیگران منطقه ای و بین المللی در مذاکرات ژنو٢ و همچنین سازوکارهای مدیریت بحران منطقه ای خاورمیانه میتوان پرسش های مختلفی را مطرح کرد پرسش های این مقاله معطوف به سازوکارهای مدیریت بحران امنیتی سوریه است .
با توجه به الگوهای رفتاری امریکا، انگلیس ، عربستان و ترکیه میتوان این فرضیه را مطرح کرد که :«بحران سوریه تحت تأثیر مؤلفه های جنگ نیابتی ایدئولوژیک و با نشانه های هویتی ظهور یافته است و محدودسازی نقش راهبردی ایران در مذاکرات ژنو٢ منجر به نادیده گرفتن جایگاه موازنه گر ایران ، در محیط منطقه ای خاورمیانه شده است .
شاخص های مدیریت بحران سوریه در روند مذاکرات ژنو٢ بیانگر آن است که رقابت های سیاسی بدون توجه به سازوکارهای کنش بازیگران مؤثر در سیاست بین الملل به نتیجۀ مؤثری منجر نگردیده است که علت آن را باید در تصاعد بحران امنیتی سوریه دانست .
اگرچه ساختار سیاسی یکی از ٠٣٠ عوامل تعیین کننده در شکل گیری بحران های امنیتی محسوب میشود اما میتوان این موضوع را مورد تأکید قرار داد که هرگونه فرآیندی که به امنیت سازی منجر میشود، دارای آثار و پیامدهای خاص خود نیز خواهد بود(٢٠١٠٩,Katzman).
در این فرآیند بازیگران منطقه ای به موازات قدرت های بزرگ علیه دولت بشار اسد ایفای نقش باید در قالب میزان نفوذپذیری نظام سیاسی برخی از کشورهای خاورمیانه ازجمله سوریه کرده اند."