مبانی، اصول و روش های تربیت سیاسی در اسلام از منظر قرآن مقالة

قدمت سیاست به دوران شکل گیری جوامع بشری باز می گردد و به موازات بسط و پیچیدگی جوامع سیاست نیز قبض و بسط یافته است. پیامبران الهی، نخستین پیشگامان قانون گذاری در جهت اداره جامعه بوده اند. در اسلم، سیاست، ریشه در وحی داشته و همواره با بخشی از زندگی انسان ارتباط دارد و چون به عمل انسان مربوط می شود، ناگزیر با دین که عهده دار بیان شیوه های زیستن است، تماس پیدا می کند و از این رو یا در تضاد با آن و یا همسوی آن عمل می کند. مراد از تربیت، فراهم کردن زمینه ها برای شکوفایی و به فعلیت رساندن استعدادهای بالقوه انسان می باشد. تربیت سیاسی در بین اندیشمندان این حوزه، تحت عنوان تربیت مدنی یاد می شود. تربیت سیاسی، تلش در راه تربیت شهروندانی مسئول و وظیفه شناس و رشد دانش ها، نگرش ها و مهارت های او می باشد. مبانی، گزاره های توصیفی هستند که اشاره به ویژگی های اساسی انسان دارند و اصول نیز گزاره های تجویزی و بایدی هستند که از مبانی گرفته شده اند و روش ها نیز به عنوان گزاره های تجویزی محدود و مصداقی در نظر گرفته شده اند.

"آنان در جهت هدایت انسان ها و حاکمیت قسط و عدل تلش کرده و همواره با حاکمان طاغوت درگیر بوده اند)طباطبایی، ذیل آیه ٣٠١ سوره بقره(؛ بنابراین در اسلم، سیاست ریشه در وحی داشته و اگر سیاست را به معنی مدیریت کلن دولت و راهبر عمومی در جهت مصلحت جمعی و انتخاب روش های بهتر در اداره شئون کشور یا علم اداره یک جامعه متشکل و یا هنر اداره امور مردم در رابطه با دولت بدانیم، همواره با بخش از زندگی انسان ارتباط دارد و چون به عمل انسان مربوط می شود، ناگزیر با دین که عهده دار بیان شیوه های زیستن است تماس پیدا می کند و از این رو یا در تضاد با آن و یا همسوی آن عمل می کند. قبل از اینکه وارد بحث مبانی و اصول و روش تربیت سیاسی شویم، بهتر است خاطر نشان سازیم که تفکر سیاسی در قرآن کریم را به دو شیوه می توان مورد بررسی قرار داد؛ نخست از طریق بررسی واژه های سیاسی قرآن که خود می تواند راهنما و کلید فهم اندیشه سیاسی در قرآن کریم باشد و دوم از طریق مفاهیم آیات مربوط به مسائل مورد نظر و بررسی موارد مشابه در باب سیاست و حکومت به عبارت دیگر بررسی آیاتی که محتوای سیاسی دارند )عمید زنجانی، ٠١١٦: ٦٤(."