ساعتی در بقیع(به مناسبت 8 شوال، تخریب بقاع متبرکه بقیع) مقالة

شنیده بودم که حتی زمین روزی لب به سخن خواهد گشود و رازهای نهفته خویش را فاش خواهد ساخت، ([یومئذ تحدث أخبارها])؛( 1 ) اما تا امروز این شگفتی خلقت را احساس نکرده بودم، اکنون که به ستونی میان بین‌الحرمین تکیه زده‌ام، گویا گوش‌هایم شنوای حدیث زمین و محرم اسرار اهالی ملکوت گشته است... در این میان ماه سبز فامی توجهم را جلب می‌کند که پرتو افشان زمین است، با همة وسعتش؛ ماه سبزی که بر فراز ستون‌های گرداگردش ستارگان سوسو می‌کنند و ماه را در هاله‌ای از نورهای سبز و سفید فرو برده‌اند. زمین را نهیب می‌زنم که مگر در این بهشت نور چه حادثه‌ای رخ داده است که کام تو را چنین تلخ کرده و ناله‌ات را تا هفت آسمان بلند ساخته است؟ پاسخم را نمی‌گوید، ولی نگاهم را به آن سوی دیواری بلند که پنجره‌هایی قشنگ به آن متصل است، می‌چرخاند.