خلاصة:
پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی برنامه رواندرمانی مثبتنگر بر افزایش رضایت از زندگی، خوشبینی و عواطف مثبت در دانشجویان انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون، پسآزمون با گروه گواه بود. 34 نفر به عنوان نمونه پژوهش از بین 1200 نفر از دانشجویان کارشناسی ورودی سال تحصیلی 93-1392 دانشگاه شهید بهشتی با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و گواه جایگزین شدند. ابزارهای این پژوهش شامل مقیاس رضایت از زندگی (داینر و همکاران، 1985) ، فرم تجدید نظر شده آزمون جهتگیری زندگی (شییر، کارور و بریگز، 1994) و برنامه عاطفه مثبت و منفی (واتسون، کلارک و گری، 1988) بود. برنامه رواندرمانی مثبتنگر به صورت هفتگی طی شش جلسه دو ساعته به گروه آزمایشی، آموزش داده شد. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد برنامه رواندرمانی مثبتنگر در افزایش رضایت از زندگی، خوشبینی و عواطف مثبت در دانشجویان مؤثر بوده است (05/0p
ملخص الجهاز:
نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد برنامه روان درمانی مثبت نگر در افزایش رضایت از زندگی، خوش بینی و عواطف مثبت در دانشجویان مؤثر بوده است (٠٠٥>p) و نتایج بعد از دو ماه در مرحله پیگیری نیز پایدار مانده بود.
Cohn, Coffey, Pek & Finkel / / استیگر، کاشدان و اویشی ١، ٢٠٠٨؛ سین و لوبومیرسکی ٢، ٢٠٠٩؛ سلیگمن ، رشید و پارکز، ٢٠٠٦؛ جوزف و لاینلی ٣، ٢٠٠٥ و رشید و سلیگمن ، ٢٠١٣) نشان میدهد که هم در سنجش و اندازه گیری ابعاد و حیطه های مورد بررسی در روان شناسی مثبت نگر و هم در زمینه تدوین ، اجرا و اثربخشی مداخلات مربوط به آن ، گام های مهمی پیموده شده است .
بنابراین ، با توجه به نتایج یافته های مختلف در زمینه اثربخشی برنامه روان درمانی مثبت نگر در افزایش میزان رضایت از زندگی، خوش بینی و همچنین عواطف و هیجان های مثبت در بین افراد و نیز اهمیت و ضرورت اجرای برنامه های مداخله ایی و آموزشی به منظور تأمین و ارتقای بهداشت روانی دانشجویان و تجهیز آنان به منابع روان شناختی مؤثر در مواجهه با تجارب تنیدگیزای تحصیلی و غیر تحصیلی، این پژوهش به صورت تجربی به دنبال آزمون این فرضیه ها است که : ١.