خلاصة:
سابقه و هدف: شایعترین سرطان در میان زنان، سرطان سینه است که جنبههای مختلف سلامت فردی را به مخاطره میاندازد. بر این اساس، پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط بین دعاکردن و امید به زندگی با سلامت عمومی زنان مبتلا به سرطان سینه انجام شد.
مواد و روشها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی- همبستگی است که در سال 1395 در شهر رشت صورت گرفت. جامعه این پژوهش شامل 115 بیمار بود که 90 نفر از آنان با استفاده از جدول مورگان انتخاب شدند. دادهها با استفاده از پرسشنامههای جمعیتشناختی، امید به زندگی Miller (MHL: Miller,s Hopefulness to Life)، سلامت عمومی (PHS: Public Health Scale) و رفتار دعاکردن (PQ: Pray Questionnaire) گردآوری و با کمک شیوههای آماری رگرسیون چندمتغیری و همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شدند.
یافتهها: نتایج این پژوهش نشان داد که بین رفتار دعاکردن با سلامت عمومی در سطح 463/0- و مولفههای آن شامل: علایم جسمی، اضطراب، ناکنشوری اجتماعی و افسردگی، ارتباط منفی معناداری وجود دارد (01/0>P). همچنین بین امید به زندگی با سلامت عمومی در سطح 329/0- و مولفههای آن شامل: علایم جسمی، اضطراب، ناکنشوری اجتماعی و افسردگی، ارتباط منفی معناداری مشاهده شد (01/0>P).
استنتاج: نتایج پژوهش حاضر، نشاندهنده ارتباط منفی معنادار بین رفتار دعاکردن و امید به زندگی با سلامت عمومی زنان مبتلا به سرطان سینه است که میتواند راهنمایی برای استفاده از معنویت و پرورش احساس خوشبینی و امیدواری در فرآیند درمان پزشکی باشد.
ملخص الجهاز:
اعمال مذهبی بیمار را درمان نمیکند؛ اما سبب ایجاد احساس خوب و جلوگیری از افزایش مشکلات میشود (11)؛ بنابراین مذهب و رفتارهای معنوی مانند نماز و دعاکردن که پیش از این، در قرآن و انجیل و در تحقیقات 100 سال پیش Galton و James، آمده است، بهعنوان راهبردی مؤثر در حفظ سلامت انسانها عمل میکند.
بیشتر پژوهشهای مربوط به امید به زندگی درباره بیماران سرطانی است؛ چراکه این بیماری به نوعی تهدیدکننده امید به زندگی افراد است؛ بنابراین احساس امیدواری، عامل سازگاری مهمی در بیماریهای مزمن ازجمله سرطان است و بهعنوان یک مفهوم پیچیده چندبعدی و بالقوه قدرتمند در بهبودی و سازگاری مؤثر تعریف میشود (19).
با توجه به شیوع اضطراب، افسردگی و خستگی جسمی در زنان مبتلا به سرطان سینه و اهمیت باورهای معنوی و نقش امیدواری در افزایش توان مقابلهای این بیماران، پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه رفتار دعاکردن و امید به زندگی با سلامت عمومی زنان مبتلا به سرطان سینه در مراکز درمانی شهر رشت انجام شد.
دادههای پژوهش با ابزاری چهار بخشی شامل: پرسشنامههای اطلاعات فردی (سن، وضعیت تأهل و سطح تحصیلات)، پرسشنامه امید به زندگی Miller (MHL: Miller,s Hopefulness to Life)، فرم 28 سؤالی سلامت عمومی (PHS: Public Health Scale) و پرسشنامه رفتارهای مرتبط با دعا (PQ: Pray Questionnaire) گردآوری شدند.
از دیگر یافتههای پژوهش حاضر، وجود رابطه معنادار بین امید به زندگی با سلامت عمومی زنان مبتلا به سرطان سینه بود؛ بهعبارت دیگر، با افزایش نمره امید، ابعاد علایم جسمی، اضطراب، ناکنشوری اجتماعی و سطح افسردگی بیماران کاهش مییابد که این یافته نیز با نتایج برخی از پژوهشهای انجامشده در این زمینه هماهنگ است (33-31).