خلاصة:
آیه 34 سوره مائده از محاربه و مجازات آن سخن گفته است. آیه ای که در مورد گروهی ناسپاس وگستاخ نازل شده است. اگر چه واژه محاربه از حرب به معنای جنگ گرفته شده، اما از دیدگاه قرآنی و فقهی، برخی ویژگی ها در آن لحاظ گردیده است. به هرحال چنانچه محارب پیش از دستگیری توبه نماید، کیفر نمی بیند. البته وضع این مجازات در راستای تامین اهدافی همچون پیشگیری و بازدارندگی، برقراری امنیت عمومی و اصلاح مجرم صورت گرفته است. باور بر این است که قانونگذارکیفر در پی نابودی کرامت انسانی نبوده، چرا که این مجازات جهت تدارک لطمه به کرامت جامعه وضع شده است. علاوه بر این توبه واصلاح بزهکار نیز سبب سقوط کیفر بشمار آمده است، حتی در صورت اجرای کیفر نیز حرمت مسلمان بودن وی نادیده گرفته نشده است. گذشته از این، مجازات یاد شده بنابر یک نظریه فقهی ونیز بنابر تفسیری از امام جواد7 از اساس منتفی می باشد. دستاورد این مقاله در نتیجه انعکاس یافته است.
ملخص الجهاز:
"حال با همة این توصیفات چگونه باید با او برخورد نمود؟ گفتار سوم: چگونگی اجرای مجازات خداوند متعال برای افرادی که به محاربه با خدا و رسولش پرداختهاند، چهار کیفر در این آیه ذکر نموده است، اما بدون تفصیل حکـم، بلکه در اینجا نیز به سـان رویة غالـب خویـش به اجمال حکـم بسنـده شده و تبیین و تشریـح آن به عهـدة سنت واگذار گردیـده که عالمان دینـی با لحـاظ مجموع روایات به صدور فتوا و حکم همت میگمارند.
در مورد مجازات محاربه نیز این سخن صادق است، اگر قانونگذارکیفر در اسلام چنین مجازاتهای سنگینی برای این بزه خطرناک اجتماعی تدارک دیده، به طورحتم آنچه مراد و مقصود اولیة اوست پیشگیری از تحقق بزه در سطح جامعه میباشد، چرا که هر فرد مشرف به این عمل وقتی بداند درصورت ارتکاب با چنینکیفرهایی مواجه خواهد شد، قطعا درتصمیم خود تجدید نظر خواهـد نمود.
به دیـگر سخـن این پدیـدة خطرناک با تمام آثار شومی که همراه دارد و به ایجاد رعب و وحشت و سلب امنیت از تک تک افراد جامعه میانجامد، و از این رو کیفرهایی در انتظار مرتکب آن است، اما باز هم خداوند متعال کرامت این شخص را لحاظ کرده و در راستای تأمین هر چه بیشتر آن، راه فراری برای او قرار داده که عبارت است از توبة او پیش از دستگیری در خلوت خـود با خدایـش، توبه ای که به اصـلاح وی منـتهی گردد و موجب شود تا او دیگر دست به این بزه اجتماعی نزند و اندیشة آن را از سر بیرون کند."