بررسی نقش امام رضا(ع)درتقابل با بدعت باتاکید بر روایات عیون اخبارالرضا علیه السلام مقالة

مساله بدعت، یکی از مسائل مهمی است که از زمان رحلت پیامبر اکرم( تا به امروز، همواره یکی از دغدغه‌های دینداران و به ویژه، متولیان بشری هدایت انسان به سوی کمال و سعادت، یعنی وجود شریف حضرات ائمه معصومین( بوده است. مساله بدعت و بدعتگذاری در دین، با ظهور وهابیت در شبه جزیره عربستان و گسترش افکار و اندیشه‌های آنان تا عصر ما، اهمیت خاص می‌یابد، چه این گروه، با هدف سست نمودن پایه‌های ایمان و اعتقادات شیعه و به‌ویژه جوانان، با استفاده از روش‌های نوین اطلاع‌رسانی، اعم از اینترنت، ماهواره و... شیعه و مذهب تشیع را به بدعت‌گذاری در دین متهم می‌نمایند. آنچه در این مقاله مورد بررسی قرار می‌گیرد، کیفیت تقابل و رویارویی با مساله بدعت در زندگانی امام علی بن موسی الرضا( است. عرصه زندگی امام علی بن موسی الرضا( و به‌ویژه عصر امامت ایشان، چه به لحاظ معنا و چه به لحاظ

"دیدگاه منع تدوین حدیث، که تا عهد خلیفۀ اموی عمر بن عبد العزیز (99 - 101ق) به بهانۀ انس مردم با قرآن و عدم اختلاط وحی الهی با کلام پیامبر(، به گونۀ جدی بر آن پافشاری می‌شد، باعث شد تعداد زیادی روایات مجعول و تحریف شده در دایرۀ روایات منقول از پیامبر اکرم( وارد گردد؛ اما طرح شبهات در حضور امام رضا( و نیز ترجمۀ کتب یونانی به زبان عربی و آمد و شد مسلمانان با کشور‌های دیگر و تحت نفوذ قرار گرفتن دائرۀ فکری و عقیدتی مردم، عواملی بودند که باعث شد امام رضا( چه قبل از پذیرش امر ولایت عهدی و چه بعد از آن (به عنوان دو مقطع مهم زندگی آن حضرت)، از این ناحیه احساس خطر نموده و چونان ستارۀ پر نوری، روشنگر فضای آکنده از انواع شبهات دینی و عقیدتی باشند. روایات امام( در این خصوص را، از چند منظر می‌توان در تقابل با مسألۀ بدعت نگریست: پذیرش ولایت عهدی: در رابطه با اثر پذیرش ولایت عهدی مأمون بر امر امامت، حضرت امام خامنه‌ای سخن مبسوطی می‌فرمایند: «امام با قبول ولایت عهدی، دست به حرکتی می‌زند که در تاریخ زندگی ائمه، پس از پایان خلافت اهل بیت( در سال چهلم هجری تا آن روز و تا آخر دوران خلافت، بی‌نظیر بوده است و آن، برملا کردن داعیۀ امامت شیعی در سطح عظیم اسلام و دریدن پردۀ غلیظ تقیه و رساندن پیام تشیع به گوش همۀ مسلمانهاست."