داستان ایرانی؛ پس خون همه سرخ نیست الأدب والفن

توی خواب از من پرسید این زنیکه هنوز همش می‌نشیند و سیگار دود می‌کند؟ منظورش از این زنیکه مامان رفی بود. به خودم قول داده‌ام دیگر توی خواب مامان رفی نپرم؛ از بس نشست و هی سیگار دود کرد و جیغ کشید. توی خواب خودم بودم نمی‌خواستم به خواب مامان رفی بپرم حتی خواب تو را هم گم کرده‌ام در لحظه به خواب یکی دیگر پریدم همان زن بود با سه بچه‌اش این دفعه داشت آش شله قلمکار درست می‌کرد، با هر چیزی که در خانه داشت. بابام گفت تو که نبودی گفتم تو کجا هستی گفتم خواب من کابوسی شده از بیداری مامان رفی و پریدم توی خوابی دیگر که نبینمش. مگر می‌شود از خواب پر از نور تو به لاشه‌ی مردار برسم و بعد از آن به هیچ کجا؟ مگر می‌شود یکی آن‌قدر بنشیند که حتی راه رفتن یادش برود؟ آن وقت‌ها که کوچک بودم مامان رفی همان‌طور نشسته برایم شعرهای کودکانه می‌خواند.