خلاصة:
مقدمه: امید به زندگی ازجمله مهم‌ترین شاخص‌های بیانگر سلامت جامعه است که تحت تأثیر عوامل مختلف اقتصادی و اجتماعی می‌باشد؛ بنابراین مطالعه حاضر به بررسی اثر چرخه‌های تجاری بر امید به زندگی پرداخته است. روش پژوهش: پژوهش این پژوهش یک مطالعه توصیفی - تحلیلی، از نوع گذشته‌نگر است که به بررسی اثر چرخه‌های تجاری، نرخ بیکاری، درصد مخارج سلامت و درصد شهرنشینی بر امید به زندگی طی سال‌های 2014 - 2000 پرداخته است. پس از گروه‌بندی کشورها بر اساس شاخص توسعه انسانی، تخمین مدل با استفاده از رهیافت اقتصادسنجی داده‌های تابلویی صورت گرفت که برای گروه اول و دوم از اثرات ثابت و گروه سوم از اثرات تصادفی استفاده شد. یافته‌ها: چرخه‌های تجاری در کشورهای با شاخص توسعه انسانی بالا شامل ایران اثر مثبت بر امید به زندگی دارد و در دو گروه دیگر اثر معناداری ندارد. درصد مخارج سلامت در گروه اول و سوم اثر مثبت اما در گروه دوم اثر منفی بر امید به زندگی دارد.نرخ بیکاری در گروه اول اثر مثبت و در گروه دوم اثر منفی بر امید به زندگی دارد اما در گروه سوم رابطه معناداری ندارد. درصد شهرنشینی در همه گروه‌ها اثر مثبتی بر امید به زندگی دارد. نتیجه‌گیری: اثر چرخه‌های تجاری و شاخص‌های اجتماعی - اقتصادی بر امید به زندگی با توجه به شاخص توسعه انسانی متفاوت است. با توجه به اثر مثبت چرخه‌های تجاری بر امید به زندگی در گروه دوم شامل ایران؛ ایجاد اشتغال و رونق اقتصادی باعث افزایش امید به زندگی می‌شود.
ملخص الجهاز:
"(جدول 3) نتایج تخمین مدل برای گروه کشورهای با شاخص توسعه انسانی خیلی بالا نشان می‌دهد که بین چرخه‌های تجاری و امید به زندگی رابطه معناداری وجود ندارد، اما متغیرهای درصد مخارج سلامت از GDP، نرخ بیکاری و درصد شهرنشینی اثر مثبت بر امید به زندگی دارند.
(جدول 4) بررسی نتایج به‌دست‌آمده برای گروه دوم شامل کشورهای با شاخص توسعه انسانی بالا نشان می‌دهد که متغیرهای چرخه‌های تجاری و درصد شهرنشینی اثر مثبت بر امید به زندگی دارند، اما درصد مخارج سلامت از GDP و نرخ بیکاری اثر منفی بر امید به زندگی دارند، هر چند ضریب منفی درصد مخارج سلامت از GDP کوچک است.
(جدول 6) بحث و نتیجه‌گیری این مطالعه به بررسی اثر چرخه‌های تجاری که بیانگر دوره‌های رونق و رکود می‌باشد؛ بر امید به زندگی به‌عنوان شاخص نشان‌دهنده سلامت جامعه، در گروه‌های مختلف کشورهای سند چشم‌انداز ایران 1404 پرداخته است، هم‌چنین اثر متغیرهای نرخ بیکاری، سهم مخارج سلامت از GDP و درصد شهرنشینی بر امید به زندگی نیز بررسی‌شده است.
در گروه اول و دوم به دلیل سطح توسعه و درآمد بالاتر، امکانات و خدمات بهداشتی و درمانی در دسترس برای جمعیت شهرنشین در حد مطلوب است، اما در مورد گروه کشوهای با شاخص توسعه انسانی متوسط و پایین، با کشورهایی نظیر عراق، افغانستان، پاکستان و اخیرا سوریه مواجه هستیم که در بازه زمانی این مطالعه یعنی حدفاصل سال‌های 2000 الی 2014 درگیر جنگ و درگیری‌های داخلی بوده‌اند که عموما تلفات بیشتری در شهرها بر جای گذاشته است و این موضوع موجب تعدیل اثر افزایش امید به زندگی ناشی از شهرنشینی شده است.
Life expectancy effects of public and private health expenditures in OECD countries 1970–2012: Panel time series approach."
(
, 
, 
)
