خلاصة:
دوگانگی یا یگانگی نفس و بدن از موضوعات مهم و بحثبرانگیز میان فلاسفه و روانشناسان است. فیزیکالیسم از رویکردهایی است که نفس را از نظر جوهری و وجودی قابل تقلیل به بدن میپندارد. با این حال، فیزیکالیسم ناتقلیلگرا، صفات و استعدادهای نفس را تقلیلناپذیر به صفات اجزای بدن میشمرد. در نقطه مقابل، دوگانهانگاری جوهری، نهتنها صفات منسوب به نفس، بلکه موصوف به این صفات، یعنی خود نفس، را نیز تقلیلناپذیر به بدن میداند. مورفی جانب فیزیکالیسم ناتقلیلگرا را تقویت میکند. وی تبیینهای برخاسته از علوم تجربی جدید، بهویژه عصبشناسی را نقطه اتکایی قوی برای این رویکرد میشمرد و نیازی به پذیرش جوهری فرامادی نمیبیند و استدلالهای آنها را به دلیل اتکا بر شهود ناتمام میداند. وی «علیت از بالا» و نگاه کلگرایانه به جنبه مادی آدمی را برای فهم حقیقت انسان ضروری میداند. این مقاله دوگانهانگاری و فیزیکالیسم ناتقلیلگرا را مقایسه و میان آنها داوری میکند. دادههای علوم تجربی با خوانش صحیح از دوگانهانگاری کاملاً سازگار است. بدون اتکا بر شهود نمیتوان در عرصه خودشناسی و انسانشناسی وارد شد. میتوان دوگانهانگاری را با استدلالی فلسفی پایهریزی کرد که بر گزارههای شهودی همهفهم و انکارناپذیر مبتنی باشد. علیت از بالا نیز اگر بهخوبی تبیین شود، دوگانهانگاری را نشان میدهد.
ملخص الجهاز:
ویژگی خاص بسیاری از براهین دوگانه انگاری ، اتکا به وضعیت های قابل تصور و شهودهای فلسفی است ، مثل اینکه انسان می تواند تصور کند بدنش یک شب مرده باشد و روز بعد او همچنان به حیات خود ادامه دهد.
اما بسیار رخ می دهد که شهود فردی که برای او کاملا واضح و بی ابهام است برای دیگران مبهم و غیرواضح باشد و گاه شهودهای معارضی در مقابل آن وجود دارد و لذا این قبیل شهودها تکیه گاه های نامطمئنی برای فلسفه اند (همان : ١٥٨).
این فیزیکالیست ناتقلیل گرا است که باید به گونه ای وحدت و یگانگی را در بدن انسان ثابت کند تا با فهم یگانه ای که انسان از خود دارد سازگار شود و ویژگی های نوپدید حاکم بر کل و تأثیر کل بر اجزا را توجیه کند.
در این صورت حتی اگر علم عصب شناسی نشان دهد که عامل و منشأ استعداد الف ، ویژگی ج است ، استدلال دوانگاران از بین نمی رود؛ بلکه معلوم می شود انسان ، هم ویژگی ب را دارد و هم ویژگی ج را.
با توجه به مطالب پیش گفته ، فیزیکالیست ناتقلیل گرا باید وجود انسان را از نظر هستی شناختی این گونه تعریف کند: مجموعه ای از سلول ها که هر یک از این سلول ها بر اثر ارتباط و پیوند با دیگر سلول ها، ویژگی ها و خصوصیاتی را یافته است که در صورت تنها و جدابودن از آن مجموعه ، آن خصوصیات را نمی داشت .