درباره «المیزان» مقالة

"و از سوی دیگر به تأویل آنها نیز گرایش ندارد و می‌کوشد که به آیات حاکی از یک قصه‌ ترتیب زمانی بدهد و از مجموع آیات مربوط به آن یک قصهء کامل قرآنی فراهم آورد،و برای روشنگری گوشه‌هایی از آن که قرآن مجید فرو گذار کرده-زیرا کتاب هدایت است‌ نه داستان-روایات وارده دربارهء آنها را گرد می‌آورد، به نحوی که قصهء روایی تابع مضمون قصهء قرآنی بوده و با آن معارض نباشد. 8. مفسر بزرگوار بخشهایی در تفسیر خود تحت‌ عنوان«بیان»دارد و در این قسمتها از سنت برای تأیید و تقویت نتایج و استنباطهای قرآنی خود و نیز شرح معانی‌ آیات در پرتو پژوهشهای لغوی و اعراب و سیاق و ظهور معنی استفاده می‌کند. و برای هر چه روشنتر ساختن و برجسته نمایاندن این نگرش خود(که بخشی از قرآن تفسیر کننده و روشنگر بخشی دیگر است)بحثهای‌ روایی،و منقولاتش از تفاسیر نقلی(-اثری-تفاسیری که‌ برای شرح و توضیح آیات عمدتا از احادیث استفاده‌ می‌کنند)و اسباب النزول(شأن نزول)و جز آنها را مستقل می‌آورد،و در ابتدای آنها کلمهء«اقول»[-چنین‌ می‌گویم‌]را ذکر می‌کند. علامه با ادعای کثرت نسخ که ناشی از اطلاق‌ آن بر تقیید،تخصیص،استثنا،تبیین و نظایر آن است، مخالف است و موضع او در این باره،موضع اصولیان است، یعنی بین این گونه اطلاقات فرق می‌گذارد و از نسخ فقط آنچه را از ظاهر آیات ناسخ و منسوخ هم برمی‌آید، می‌پذیرد [یعنی به صرف روایات که یک آیه ناسخ آیهء دیگر است‌ اعتنا و اکتفا نمی‌کند]لذا تعداد موارد نسخ از نظر او اندک است."