خلاصة:
هرچند مطالعات مختلف نشان داده اند که استفاده از رسانه های اجتماعی می تواند مشارکت سیاسی را گسترش دهد، فقدان نظریه پردازی در مورد فرایندهای روان شناختی بنیانی این رابطه مشهود است. این مقاله می کوشد خلا مذکور را با پیشنهاد یک مدل مشارکت سیاسی رسانة اجتماعی پر کند. مدل ما، با اتخاذ نوعی چشم انداز سیستمی هدف، مجموعه ای از فرایندهای به هم مرتبط را مشخص می کند که باید محقق شوند تا استفاده از رسانه های اجتماعی بر مشارکت سیاسی اثر بگذارد. به علاوه، شرایط کلیدی مشروط برجسته شده و بینش هایی برای تقویت مشارکت سیاسی ارائه گردیده است. مقالة حاضر، راه های آزمون مدل با پیمایش ها و آزمایش ها را تبیین میکند. پیامها برای پژوهش های آینده نیز موردبحث قرار گرفته اند.