هر کس ایرانی تر است سنگ اول را بزند! (اصالت در تصویرسازی یا «ایرانیزه کردن» زورکی؟) مقالة

"آیا وقتی که حرف از اصالت و ایرانی بودن کاری می‌زنیم مقصودمان هماهنگی اثر با روان‌ و دیدگاه‌های ذهنی تصویرگر ایران امروز است،یا صرفا نمادهایی را در پی فرض‌های‌ ذهنی‌مان داریم که با کمترین توجه،ذهن بیننده را معطوف به ملیت پدیدآورنده-ایرانی‌ بودن اثر کند؟ فراموش نکنیم که مساله‌ی«اصالت»مساله‌ی شرافت هنری است. ایرانی بودن با اصالت هنری اصالت هنری یک اثر،رابطه‌ی مستقیم با«حضور پایه‌های فرهنگی در جان آن»دارد و به همین دلیل ما فرهنگی ایرانی را نه تنها در نقوش مصورشده،بلکه باید در جهان‌بینی‌ای‌ که در پشت شیوه‌ی اجرایی و فرمی اثر است،در دیدگاه‌های روانی و ذهنی تصویرگر و بخصوص در میزان سازگاری آن با فرهنگ زنده‌ی ایران امروز و فرهنگ زیستی و شخصی‌ هنرمند جستجو کنیم. بومی بودن یک تصویرسازی،حامل زیبایی‌شناسی صادقانه‌ی هنرمند است،هماهنگ بودن‌ اثر با«من درونی اوست؛و اتفاقا دست به همین دلیل اثر هنرمندی که از بطن ذهن و روانش می‌آفریند،نمی‌تواند هیچ نشانه‌ای از انسان غربی‌شده/جهانی‌شده‌ی امروز را با خود نداشته باشد و هیچ ردی از فضای جهانی زندگی امروزش را با خود حمل نکند. این نکته را فراموش نکنیم که اگر نگارگر گذشته فضاها را آن‌طور می‌ساخته و لباس‌ها و وسایل را آن‌گونه نقش می‌زده است برای این بوده که آن‌ها را به همان شکل در زندگی‌ و فرهنگ و فضای زمانه‌اش مشاهده می‌کرده و تنها با سعی در بیشتر نشان دادن جزئیات، کامل تر نمودن واقعیت،جلوه‌گر کردن زیبایی‌های ذهنی و بی‌نقص نمودن حقایق اطراف،از آن‌چه در فرهنگ و ذخیره‌ی بصری-تجربه‌ای خود داشته بهره می‌گرفته است."