خشونت تازیانه بیداری جهان معاصر (نگاهی به سیر خشونت در تاریخ سینما) مقالة

اما ساده‌ترين راه نمايش خشونت از همان سال هاي ابتدايي سينما تعرّض به زنان بوده است؛ از زنداني کردن آنان و آتش زدن خانه گرفته تا نمايش انواع خشونت خانگي که از سينماي صامت همراه فيلم ها بوده، و بازتاب دهنده ي بخشي از دنياي مردسالار حاکم. در توليدات عظيمي چون «اين گروه خشن 1968 سم پکين پا» که مثل ريگ آدم مي‌ميرد، سرنوشت گروه تبهکاري که قاچاق اسلحه مي‌کند در مبارزه با مکزيکي‌ها در يک سکانس طولاني پر از خشونت شکل مي‌گيرد اما فيلمساز با دستکاري سرعت تصاوير، کند کردن آن براي نرم کردن حرکات تند و مرگبار آن ها و استفاده از موسيقي به اين صحنه‌هاي خشن حالت شاعرانگي مي‌دهد و تماشاي آن را براي تماشاگر دلپذير مي‌کند. اين عکس برخورد فيلمسازاني چون مايکل مان است که در فيلم «مخمصه 1995» خشونت سرقت مسلحانه و درگيري خونين ميان پليس و سارقين را با جزييات کامل و با توليدي عظيم، فراگير از يک دزدي بانک نمايش مي‌دهد و تماشاگر عطش تماشاي خشونت هر چه بيشتر را با مرگ مداوم ماموران پليس، مردم عادي و نهايتاً فرار نفرات اصلي سارقين سيراب مي‌کند. وقايع تاريخي مثل ترور لينکلن هم خشونتي سياسي است که از دوران سينماي صامت تا همين اواخر که اسپيلبرگ آن را بازسازي کرد، همچنان که ترور کندي و فيلم هايي چون «جي اف کي 1993 اوليور استون» دستمايه ي فيلمسازان بسياري براي نمايش عواقب خشونت‌بار اجتماعي و سياسي قتل و ترور است.