تحلیل نوع ادب تعلیمی در اشعار استاد شهریار مقالة

(همان :٢٣) ١- دانشيار زبان و ادبيات فارسي دانشگاه آزاد اسلامي واحد يزد ٢- کارشناس ارشد زبان و ادبيات فارسي دانشگاه آزاد اسلامي 323 ٣-١-انواع شعر از لحاظ محتوا ومعني مقصود از معني ومحتوا: موضوعات شعري ، تجربيات شاعران ، افکار وعواطف ومقاصدي است که در کلام منظوم يا آفرينش هاي شعري بيان مشود؛ (رزمجو، ١٣٧٤ :٦٧) در ادبيات جهان ، آثار ادبي بر اساس انديشه ومحتوا به چهار نوع حماسي ، نمايشي ، غنايي وتعليمي تقسيم بندي شده است . از زماني که افلاطون شــاعران را از مدينه فاضله طرد کرد اين مباحث در تاريخ ادبيات شروع شد و از آن زمان تا امروز نظريات مختلفي درباره ارتباط بين شعر و تعليم و آموزش و درباره جوهر هنر و وظايف آن اظهار شــده است ؛ عده اي وصف تعليمي را براي شعرهايي که جنبه آموزشي دارند به صورت تحقيرآميز به کار مي برند. پس با توجه به نوشته هاي بالا مي توان گفت که شعر تعليمي ، شعري است که هدف اصلي سراينده آن ، آموزش است و به معني خاص خود، اغلب دســتور العمل هايي اســت منظوم درباره علوم و فنون يا نظريه و اعتقادات فلسفي و به طور عام تر، شعري را که غرض از آن ، القاي نتيجه اخلاقي به خواننده است . ديگر از شاعران مشهوري که سهم شايســته اي در ادبيات تعليمي دارند مي توان به ابوشــکور بلخي ، صاحب منظومه «آفرين نامه » اشاره کرد و پس از او فردوسي در سروده مشهور خود، شاهنامه ابيات بسياري را از زبان بزرگمهر و يا پادشاهان و نيز گفته هاي حکيمانه خود در پايان داستانها آورده است .