خلاصة:
هدف: این نوشتار با هدف بررسی میزان افزایش یا کاهش نشاط اجتماعی در جامعة ایران، از طریق مطالعة پژوهشهای منتشر شدة مرتبط با نشاط اجتماعی در ایران طی سالهای 1392 تا 1397، انجام شد. روش: روش این پژوهش، فراتحلیل کیفی بود که از بین 308 عنوان مقالة علمی، پایاننامة کارشناسی ارشد و رسالة دکتری در رشتههای مختلف علوم انسانی، 45 مورد به عنوان نمونة تحقیق انتخاب و بررسی شدند. یافتهها: میزان نشاط اجتماعی در ایران در حد متوسط است و متغیّرهای زمینهای جنسیت، سن، تأهل، تحصیلات و محل سکونت به تنهایی رابطۀ معناداری با نشاط اجتماعی ندارند و در مواردی که این رابطه معنادار بوده، به واسطۀ حضور عوامل دیگر بوده است؛ اما رابطۀ بین وضعیت اشتغال(شاغل- بیکار) و پایگاه اجتماعی- اقتصادی با نشاط اجتماعی مثبت و معنادار است. متغیّرهای فردی عزت نفس، دینداری، رضایت از کیفیت زندگی و گذران اوقات فراغت، به ترتیب بیشترین اثر معنادار بر نشاط اجتماعی را دارند و در همۀ پژوهشهایی که رابطۀ این عوامل با نشاط اجتماعی را بررسی کردهاند، همبستگی مستقیم و قوی بین آنها و نشاط اجتماعی گزارش شده است. نتیجهگیری: متغیّرهای کلان سرمایة اجتماعی(شامل اعتماد، مشارکت و تعاملات اجتماعی)، امنیت اجتماعی، عدالت و رفاه اجتماعی و رسانههای جمعی، به ترتیب بیشترین تأثیر را بر نشاط اجتماعی دارند و درمجموع، همبستگی مثبت و بالایی با آن دارند. تقویت سرمایة اجتماعی(به ویژه اعتماد اجتماعی) و امنیت اجتماعی در کنار بها دادن به اوقات فراغت آحاد مردم در قالب برنامههای فرهنگی- اجتماعی و تفریحی- ورزشی و ارتقای برنامههای رادیویی و تلویزیونی و مبتنی بر شبکههای اجتماعی میتواند در بهبود و ارتقای نشاط اجتماعی مؤثر باشد.
Objectives: This article aims to review researches related to social happiness published between 2013 and 2018 in Iran. Method: The research method was qualitative meta-analysis and in it, out of 308 scientific articles, master's theses and doctoral dissertations in different fields of humanities, 45 were selected as research samples. Results: The results show that the level of social happiness in Iran is moderate and the variables of gender, age, marriage, education and place of residence alone do not have a significant relationship with social happiness and in cases where this relationship was significant due to the presence of other factors; But the relationship between employment status (employed-unemployed) and socio-economic status with social happiness is positive and significant. Individual variables of self-esteem, religiosity, satisfaction with quality of life and leisure time have the most significant effect on social happiness, respectively, and in all studies that have examined the relationship between these factors and social happiness a direct and strong correlation between them and social happiness has been reported. Conclusion: the macro variables of social capital (including trust, participation and social interactions), social security, justice and social welfare and mass media, respectively, have the greatest impact on social happiness and in general have a high and positive correlation with it. Strengthening social capital (especially social trust) and social security along with valuing people's leisure time in the form of cultural-social and entertainment-sports programs and promoting radio and television programs based on social networks can be effective in improving and promoting social happiness.
ملخص الجهاز:
متغيرهاي فردي عزت نفس ، دينداري، رضايت از کيفيت زندگي و گذران اوقات فراغت ، به ترتيب بيشترين اثر معنادار بر نشاط اجتماعي را دارند و در همۀ پژوهشهايي که رابطۀ اين عوامل با نشاط اجتماعي را بررسي کردهاند، همبستگي مستقيم و قوي بين آنها و نشاط اجتماعي گزارش شده است .
يک ) جنسيت طبق يافته هاي اغلب پژوهشهاي اين بررسي، بين زنان و مردان نمونۀ تحقيق از نظر نشاط اجتماعي تفاوت معناداري وجود ندارد(الماسي جزي، ١٣٩٢؛ خادميان و فرجي، ١٣٩٢؛ گلابي و اخشي، ١٣٩٤؛ افشاني، ١٣٩٤؛ نصرتينژاد و همکاران، ١٣٩٤؛ زارع شاهآبادي و همکاران، ١٣٩٤؛ ابراهيمي و بنيفاطمه ، ١٣٩٣؛ حاجيزاده ميمندي و ترکان، ١٣٩٤؛ پورسعيد و حسيني، ١٣٩٥؛ مرتضايي، ١٣٩٥).
از سوي ديگر، نتايج برخي پژوهشها(الماسي جزي، ١٣٩٢؛ رضادوست و همکاران، ١٣٩٣؛ گلابي و اخشي، ١٣٩٤؛ علايي بوسجين و بشيري گيوي، ١٣٩٦) نشان ميدهد بين متغير سن و نشاط اجتماعي رابطۀ مستقيم و معنادار وجود دارد و با افزايش سن ، ميزان احساس نشاط در آنان بالا ميرود.
سه ) تأهل نتايج بيشتر پژوهشهاي مورد بررسي نشان ميدهد متغير زمينه اي تأهل با متغير نشاط اجتماعي رابطۀ معناداري ندارد(خادميان و فرجي، ١٣٩٢؛ ابراهيمي و بنيفاطمه ، ١٣٩٣؛ حاجيزاده ميمندي و ترکان، ١٣٩٤؛ گلابي و اخشي، ١٣٩٤؛ افشاني، ١٣٩٤؛ کاظميانپور و شهرياري، ١٣٩٥؛ مرتضايي، ١٣٩٥؛ صادقي، ١٣٩٥؛ علايي بوسجين و بشيريگيوي، ١٣٩٦)؛ و تنها در سه پژوهش بين تأهل و نشاط اجتماعي رابطۀ معنادار گزارش شده است ، که هر کدام شرايط متفاوتي داشتند.
"Investigating the Factors Affecting Social Happiness (with Emphasis on Tehran Province)".
"Investigating the Concept of Social Happiness and its Effective Factors (Case Study of Markazi Province)".
"Investigating the Factors Affecting Social Happiness in Iran, a Meta-Analysis of Existing Research".