دشواریهای یک پرسش المتفرقات

"نمی‌دانم چه طور باید این رشته‌های نخ درون افکارم را جمع‌ کنم و از آنها ریسمانی ببافم و به سوی هدف بزرگی که در پیش دارم هدایت کنم. فقط آن‌قدر می‌دانم‌ که اگر درمانی نیابم همه زندگی‌ام در پی این کلمه،که فراتر از خواسته و آرزوست،تباه می‌شود. آن‌قدر بیزار می‌شوی که دلت می‌خواهد دنیا را با این آدمهای زبان‌ نفهم-که البته تعدادشان هم کم نیست-بالا بیاوری. نمی‌دانم چه طور می‌شود حرفهای درون را بیرون ریخت؛چه‌ طور می‌شود گفت درونم آشوب است و هر روز می‌خواهد طغیان‌ کند و نمی‌دانم این بلبشون درونی‌ام از چیست. گاهی دلم آن قدر فشرده می‌شود و آن‌قدر برای نویسندگی‌ پرپر می‌زند که می‌خواهم دل از همه چیز و همه کس‌ ببرم و بروم و دنیای دیگر،آنجایی که جای من است به‌ خود می‌گویم:«این چهار دیواری جلوی دیدگانت،برای تو تنگ است. اینجا همه چیز اسیر ساعتهای کند و کودن است و خوب‌ می‌دانی جای تو نیست."