رأی دون - مجلة ادبیات داستانی الأدب والفن

"اما همان سال،هر شش قطعه عکس را به مأمور ثبت احوال تحویل داده بود و تعجب می‌کرد که چطور یکی از همان عکسها بعد از سی‌سال،روی‌ کارتی به خودش داده شده‌است! » و رفته بود و او کارت به دست،به اطاقش برگشته‌ بود و مثل غروب هرروز که خسته از کار،با پرونده‌های‌ اداره به خانه می‌آمد و در اطاقش،روی صندلی،پشت‌ پنجرهء روبه کوچه می‌نشست و همان‌طور که پرونده‌ای‌ را روی زانوهایش می‌گشود تا مثل همیشه مشکل آنها را با چندین و چندباره خواندن حل کند،از پشت‌ شیشه،به کوچه نگاه کرده بود و به آسفالت کف کوچه‌ که مثل یک لخته خون بزرگ سیاه شده زیر نور لامپ‌ تیر چراغ برقها می‌درخشید. ولی‌ وجدانش قاضی بود که چقدر روی هر پرونده‌ای کار می‌کرد،شاید ساعتها،پرونده‌ای دربارهء شکایت کارفرما یا کارگری،و همیشه بعد از ساعتها فکر و تأمل رأیش‌ را پای پرونده می‌نوشت تا کارمندهای دیگر هم به‌ ترتیب رتبه پرونده را بخوانند و رأی بدهند."