یاداشت نخست؛ تا غروبی ابدی باید رفت؟! افتتاحية

چرا؟ و به کدامين گناه؟ و البته که پاسخ روشن بود و نهفته در کنش و منش آن چهار قرباني که اهل فرهنگ بودند و نويسنده و مترجم و بسا که پاداش آنان در سرزميني ديگر مي‌توانست «قدر» باشد و نشستن بر صدر و در سرزميني هم آن باشد که شد و دريغا که انگار سرنوشت اهل انديشه و هنر و فرهنگ در همه جاي عالم کم و بيش هميشه «سربدار» بودن است و يا «پايدار» ماندن به خون دل از سقراط و جام شوکرانش بگير تا عين‌القضات و ديگران و ديگراني بسيار و در همه‌ي تاريخ و در پي چنين دانسته‌هايي بود که ما در غروب نهم دي ماه 77 قدم در راهي پرمخافت گذاشتيم و تا اکنون و امروز که بيست و دو سال از آن روز گذشته است هم‌چنان با بيم و هراس و اميد به تداوم آن دل‌بسته‌ايم.