خلاصة:
هدف: هدف پژوهش حاضر این است تا نشان دهد زنان با گذشت زمان به عنوان حاملان حرکت‌های اومانیسیتی، به جای عدم کنش پذیری در مقابل ساختار مذکر به سوژه‌های سر به راهی در ساختار مذکر تبدیل شده اند و به جای تاکید بر ساختار غیر جنسیتی و نقد نابرابری های ساختار اجتماعی، سیاسی و اقتصادی مذکر، خود به عنوان جزیی از ساختار، حضور در ساختار را به عنوان یک وظیفه اجتماعی برای خود در نظر گرفته اند.
روش: روش تحقیق تحلیلی و توصیفی است و چارچوب نظری تحقیق مارکسیسم ساختارگرا است.
یافته ها: یافته های پژوهش نشان می دهد که جنبش های دفاع از حقوق زنان گرچه در اعتراض به برخی نابرابری ها در صورتبندی های اجتماعی، سیاسی و اقتصادی شکل گرفته است، اما اعتراضات زنان هم موجبات گسترش مشارکت زنان در زندگی سیاسی و فرهنگی را هموار نکرده است و هم این اعتراضات، زنان را به سوژه های متوهم و سربه راهی تبدیل کرده است.
Introduction:Women's rights movements have been formed to protest some inequalities in social, political, cultural and economic structures. Accordingly, the main question of the present study is: Have women's protests in Iran, from the constitutional period until now, led to the expansion of their participation in social, political and cultural life? Methods: The present study, by use of analytical and descriptive methods and the theories of structuralist Marxism seeks to find an answer for the aforementioned question. The case study, obviously will be contemporary Iranian women. Findings:It has become clear that no positive changes have occurred in regard to women's condition and their participation in social, political and cultural life. Women as carriers of humanistic movements, instead of not reacting to the male structure, have become the submissive subject of the male structure. Instead of emphasizing on an asexual structure and criticizing the inequalities of the male social, political and economical structures, they themselves, as a unit of the structure, consider their presence in it as a social duty.
(
, 
, 
)
