خلاصة:
هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر واقعیت درمانی بر کاهش اهمال‌کاری و افزایش خودنظم‌بخشی دانش‌آموزان بوده است. روش پژوهش نیمه آزمایشی است و جامعه آماری آن را، دانش‌آموزان دختر 16 تا 18 ساله دبیرستان دخترانه حسنیه (متوسطه دوم)، منطقه 2 شهر تهران که در سال تحصیلی 94-95 مشغول به تحصیل بودند، تشکیل می‌دهند. برای انجام این پژوهش از روش نمونه‌گیری خوشه‌ای و هدفمند و برای جمع‌آوری داده‌ها، از پرسشنامه‌های اهمال‌کاری تحصیلی اتکین (1982) و پرسشنامه خودنظم‌بخشی پنتریچ و دی‌گروت (1990) (MSLQ) استفاده شد. بر این اساس پرسشنامه‌ها در بین 100 نفر از دانش‌آموزان مقطع دوم، سوم و چهارم دبیرستان، توزیع شد و سپس به روش نمونه‌گیری هدفمند، 30 نفر از دانش‌آموزانی که میزان بالای اهمال‌کاری تحصیلی و میزان پایین خودنظم‌بخشی، داشتند، انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری آزمایش و کنترل گمارده شدند. گروه آزمایش در معرض پنج جلسه مداخله واقعیت درمانی که براساس رویه WDEP طراحی شده بود قرار گرفت، اما گروه کنترل مداخله‌ای دریافت نکرد. برای آزمون فرضیه‌های آزمون تحلیل کواریانس چندمتغیره اجرا شد. نتایج نشان داد که مداخله واقعیت درمانی به‌طور معناداری موجب کاهش اهمال‌کاری تحصیلی می‌گردد و همچنین میزان نمرات خودنظم‌بخشی گروه آزمایش به‌طور معناداری از نمرات خودنظم‌بخشی گروه کنترل افزایش یافته است.
The purpose of this paper is to study the effect of reality-therapy on reducing negligence and increasing self-regulation of school students. The method of the study is quasi-experimental and 16-18 girl students of Hassanieh Girls’ High school (Second Middle) of Tehran District 2, who educated in 2015-2016, constituted the target population. For this purpose, cluster and judgmental sampling methods were used and the data was collected through questionnaires of Educational Negligence (Atkin, 1982) and Self-Regulation Inventory (Pintrich & Digroot, 1990). The questionnaires were distributed among 100 high school students (grades two, three, and four). Then, using judgmental sampling method, 30 students, who had high level of educational negligence and low self-regulation, were selected and were randomly placed into two groups of 15 students: experimental and control groups. The experimental group members were exposed to 5 sessions of reality-therapy intervention based on WDEP; but the control group members were not. Multivariate analysis of covariance was used to test the hypotheses. The findings show that reality-therapy intervention significantly reduces educational negligence; also, the level of the marks of self-regulation of experimental group significantly increased compared to those of the group control.
(
, 
, 
)
