نشانگرهای ارتقای سلامت اجتماعی مقالة

زمینه و هدف: سازمان جهانی بهداشت، مفهوم سلامت اجتماعی را ارزیابی فرد از عملکردش در برابر اجتماع بیان می‌کند. سلامت اجتماعی فرد، مهم‌تر و حساس‌تر از جنبه‌های جسمانی و روانی سلامت فرد است، زیرا عواملی که سلامت جسمانی فرد را به خطر می‌اندازند، آثار و تبعات محدودی دارند، اما عواملی که سلامت اجتماعی فرد را تهدید می‌کنند به‌طور مستمر بر روابط او با دیگران تأثیر می‌گذارند و همواره بیش از یک نفر را دچار اختلال می نمایند. قبل از پرداخت به سلامت اجتماعی، توجه به نشانگرهای آن مهم است. بنابراین هدف از این تحقیق مشخص نمودن نشانگرهای سلامت اجتماعی در استان کهگیلویه و بویراحمد (ایران) است. روش: تحقیق حاضر به روش کیفی- گروه تمرکز انجام شده است. فاز اول ابزار شاخص‌های (نشانگرهای) سلامت اجتماعی در سه مرحله بررسی و طراحی شده و در فاز دوم در فاز دوم بحث گروهی با حضور 15 نفر از متخصصان در جهت هدف مورد نظر انجام گردید. یافته‌ها: بعد از جمع‌آوری و تحلیل اطلاعات، مشخص گردید نشانگرهای سلامت اجتماعی در استان 1- قتل 2- سرقت 3- خودکشی 4- مصرف مواد مخدر 5- تجاوز به کودکان 6- همسر آزاری 7- کودک آزاری 8- تجاوز جنسی 9- طلاق 10- نزاع دسته جمعی 11- درصد بیکاری 12- میزان کودکان بازمانده از تحصیل 13- میزان بی‌سوادی جمعیت می باشند. نتیجه‌گیری: برای ارتقای سلامت جامعه در سیاست‌گذاری‌ها و برنامه‌ریزی‌ها با توجه به شرایط منطقه باید نشانگرهای اجتماعی مدنظر قرار می‌گیرد.

Background: The World Health Organization defines the concept of social health means as an the evaluation of an individual's performance towards society. The social health of the individual is more important and more sensitive than the physical and mental aspects of the individual's health, because the factors that endanger the physical health of the individual have limited effects and consequences, but the factors that threaten the social health of the individual are constantly his relationships affect others and always disrupt more than one person. Before paying attention to social health, it is important to pay attention to its indicators. The aim of this study is to determine the indicators of social health in Kohgiluyeh and Boyer-Ahmad (Iran) provinces. Methods: The present study was conducted in a qualitative-focus group method in two fases. Results: After collecting information and analyzing the report, it was determined that; Social health indicators in Kohgiluyeh and Boyer-Ahmad Provinces 1- Murder 2- Robbery 3- Suicide 4- Drug use 5- Rape of children 6- Harassment of spouses 7- Harassment of children 8- Rape 9- Divorce 10- Mass conflict 11- Unemployment 12- The rate of children dropping out of school 13- The rate of illiteracy of the population. Conclusion: Social indicators should be considered to promote community health in policy-making and planning according to the conditions of the region.