«سنجش دموکراسی» و «ستایش فیلسوف‌شاه» نزد افلاطون مقالة

یکی از شیوه‌های متداول زمام‌داری در طول تاریخ فلسفه سیاست که فیلسوفان بسیاری به سنجش آن پرداخته‌اند دموکراسی است و یکی از نخستین فیلسوفان پیش‌رو در این زمینه افلاطون است. چنان‌که، دموکراسی در جغرافیای فکری او بد‌ترین نوع حکومت است که برخلاف سایر شیوه‌های زمام‌داری قابلیت جهت گیری به امور مثبت را ندارد. در واقع، او دموکراسی را حکومت مردمان نادانی می‌داند که از مُثُل به دور هستند و سرانجام آن به عوام فریبی ختم می‌شود. از همین‌رو، این مقاله می‌کوشد، دیدگاه افلاطون در سنجش دموکراسی و نظریه «فیلسوف شاه» وی را بنحو روشنی در چشم انداز رساله جمهوری بکاود و راه‌کار افلاطون در هدایت امور جامعه که به باور وی تنها فیلسوف شاه می‌تواند فرمانروای راستین یک جامعه باشد را تبیین ‌کند. و در نهایت، نقدهایی که متفکران دوران رنسانس، مدرن و معاصر بر نظریه فیلسوف شاه او وارد ساختند را واکاوی می‌کند.

One of the most common ways of governing throughout the history of political philosophy that many philosophers have studied is democracy, and one of the first leading philosophers in this field was Plato. For example, democracy in his intellectual geography is the worst kind of government that, unlike other forms of government, does not have the ability to focus on positive things. In fact, he sees democracy as the rule of ignorant people who are far from ideal, and which ultimately leads to democratization. Thus, this article seeks an analysis Plato's view of democracy and the theory of the "Philosopher King" in the context of the Republic. And explain Plato's strategy in governing the affairs of society, which he believed only the philosopher king's could be the true ruler of a society. Finally, it examines the critiques of Renaissance, modern, and contemporary thinkers on the theory of his philosopher king.