خلاصة:
تحولات سوریه، همواره برای رژیم صهیونیستی از اهمیت برخوردار بوده است. بر همین اساس، از زمان شروع بحران سوریه در سال ۲۰۱۱ تاکنون، رژیم صهیونیستی راهبردهای نظامی و امنیتی گوناگونی را قبال این کشور اتخاذ نموده است. ازاینرو، مقالهٔ حاضر درصدد است به این پرسش اساسی پاسخ دهد که «راهبردهای نظامی و امنیتی رژیم صهیونیستی در قبال بحران سوریه کدماند؟» (مسئله)؛ برای پاسخ به این سوال، ضمن گردآوری دادهها به شیوهٔ کتابخانهای، از روش کیفی (توصیفی-تحلیلی) استفادهشده است (روش)؛ نتیجه آنکه رژیم صهیونیستی پس از عدم اتخاذ راهبردی واحد در آغاز بحران سوریه، از سال ۲۰۱۳ سعی نمود تا علاوه بر ترور فرماندهان مقاومت و بمباران هوایی مواضع ایشان، از گروههای همسو با خود حمایت نموده و از طریق اقناع آمریکا برای حضور جدیتر در سوریه و مذاکره با روسیه، مانع از حضور طولانیمدت ایران در سوریه شود. این در حالی است که از سال ۲۰۱۵، راهبرد گیدئون در دستور مقامات این رژیم قرار میگیرد که بر آمادگی نیروهای ارتش برای حضور در جنگهای نامتقارن، افزایش اشرافیت اطلاعاتی و... استوار است. درنهایت، راهبرد مومنتوم را دنبال نمود که ج. ا. ایران را بهعنوان مهمترین تهدید پیشروی صهیونیستها در سوریه شناسایی مینماید. در این راهبرد، ضمن تاکید بر بهبود توان واحد اطلاعات نظامی و تجهیز نیروهای نظامی با تسلیحات بهتر، بر تغییر در ساختار ارتش و تشکیل «فرماندهی امور ایران» تاکید میشود (یافتهها).
The developments in Syria have always been important for the Zionist regime. Accordingly, since the beginning of the Syrian crisis in 2011, the Zionist regime has adopted various military and security strategies towards the country. Therefore, the present article seeks to answer the fundamental question: "What are the military and security strategies of the Zionist regime in the face of the Syrian crisis?" (Issue). To answer this question, while collecting data in a library method, a qualitative (descriptive-analytical) method has been used (method). The result is that the Zionist regime, after failing to adopt a unified strategy at the beginning of the Syrian crisis, tried in 2013 to support allied groups in addition to assassinating resistance commanders and bombing their positions, and by persuading the United States to have a more serious presence in Syria. Negotiations with Russia prevent Iran's long-term presence in Syria. Since 2015, Gideon's strategy has been on the agenda of the regime's officials, which is based on the readiness of the army forces to participate in asymmetric wars, increase intelligence aristocracy, and so on. Finally, he pursued the Momentum strategy, which identified the Islamic Republic of Iran as the most important threat to the Zionist advance in Syria. In this strategy, while emphasizing the improvement of the military intelligence unit and equipping the military forces with better weapons, the change in the structure of the army and the formation of the "Command of Iranian Affairs" is emphasized (findings).
ملخص الجهاز:
ازاین رو، مقاله ء حاضر درصدد است به این پرســش اساسی پاســخ دهد که «راهبردهای نظامی و امنیتی رژیم صهیونیستی در قبال بحران ســوریه کدماند؟» (مســئله )؛ برای پاسخ به این ســؤال، ضمن گردآوری داده ها به شیوءه کتابخانه ای، از روش کیفی (توصیفی -تحلیلی ) استفاده شــده است (روش )؛ نتیجه آنکه رژیم صهیونیســتی پس از عدم اتخاذ راهبردی واحد در آغاز بحران سوریه ، از سال ۲۰۱۳ سعی نمود تا علاوه بر ترور فرماندهان مقاومت و بمباران هوایی مواضع ایشــان، از گروه های همسو با خود حمایت نموده و از طریق اقناع آمریکا برای حضور جدیتر در ســوریه و مذاکره با روسیه ، مانع از حضور طولانی مدت ایران در ســوریه شــود.
۱) تاریخچه مناسبات سوریه و رژیم صهیونیستی تا سال ۲۰۱۱ میلادی از ســال ۱۹۴۸ که رژیم صهیونیســتی در اراضی فلسطین اشغالی اســتقرار یافت ، مناسبات پر فرازوفرودی -از جنگ تا مذاکرات برای صلح - میان این رژیم و کشــور ســوریه که تنها دو سال پیش تر -یعنی ، در آوریل ۱۹۴۶ میلادی- استقلال خود را کسب کرده بود (زیسر، ۱۳۹۶: ۳)، به وجود آمد.
بدین ترتیب ، ارتش رژیم صهیونیســتی به این نتیجه می رســد که باید دسترسی های حزبالله لبنان را به ســلاح و بعد، منابع مالی قطع کند؛ از همین رو، تصمیم می گیرد تا ضمن بالا بردن اشرافیت اطلاعاتی خود، راه ورودی این ســلاح ها که عمدتا از سوریه است را سد کند )Israel Ministry .
The IDF's new plan: From ,Waze of War' to a general charged with countering Iran, The Times of Israel, [Online].