خلاصة:
صمیمیت زناشویی به عنوان توانایی برجسته در ایجاد روابط طولانی‌مدت و رضایت‌بخش به‌شمار می‌رود. از جمله عوامل روان‌شناختی موثر بر صمیمیت زناشویی، می‌توان به خودتمایزیافتگی اشاره کرد. هدف از این پژوهش بررسی نقش مولفه‌های خودتمایزیافتگی (واکنش پذیری عاطفی، گریز عاطفی، جایگاه من و هم آمیختگی با دیگران) در پیش‌بینی صمیمیت زناشویی زوجین بود. با استفاده از روش نمونه‌گیری در درسترس در مجموع 100 نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده‌ها از پرسشنامه‌های صمیمیت زناشویی والکر و تامپسون (1983) و خودتمایزیافتگی اسکورون و اسمیت (2003)، استفاده شد. داده‌ها با استفاده از همبستگی اسپیرمن و تحلیل رگرسیون تک‌متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. نتایج نشان داد که از میان خرده‌مقیاس‌های خودتمایزیافتگی، صرفا خرده‌مقیاس گریز عاطفی با صمیمیت زناشویی رابطه معکوس و معنادار داشته (r=-0/363 p <0/01) و قادر به تبیین 15/2 درصد از واریانس صمیمیت زناشویی است. براساس نتایج، گریز عاطفی نقش مهمی در صمیمیت زناشویی دارد.
Marital intimacy is considered as a prominent ability to build long-term and satisfying relationships. One of the psychological factors affecting marital intimacy is self-differentiation. The aim of this study was to investigate the role of self-differentiation components (Emotional reactivity, Emotional cutoff, I-position and Fusion with others) in predicting marital intimacy in Couples. Using the convenience sampling method, a total of 100 individuals were selected as the sample size. For data collection, the Walker and Thompson (1983) Marital Intimacy and Skowron and Schmitt (2003) Self-Differentiation Questionnaires were used. Data was analyzed using Spearman correlation and univariate regression analysis. The results showed that among the subscales of self-differentiation, only the emotional cutoff subscale has an inverse and significant relationship with marital intimacy (r = -0.363 P According to the results, emotional cutoff plays an important role in marital intimacy.
(
, 
, 
)
