بانو - مجلة ادبیات داستانی الأدب والفن

"بانو که آمد توی ایوان،آفتاب بالای دیوار کاهگلی رسیده بود. بانو نشسته بود روی تخت،زیر درخت توت. گفته بود این بار کار تمام است. بانو با خودش گفت:«امشب که بیاید می‌رویم خانهء فخری. با خودش گفت: «امشب که بیاید اگر خو است برود توی حیاط می‌گویم این‌ گیوه‌های نو را بپوشد بس که نرم و سبک‌اند. نماز خواند و جمال نشسته بود روبه‌رویش‌ کنار سماور و چای می‌خورد. -«می‌خواهی بگویی مگر باز هم مرا می‌برند؟» سرخ شد بانو و جمال گفته بود:«دست‌کم گرفته‌ای مرا. ایستاد جلوی‌ تاقچهء بخاری نگاه‌کرد به قاب عکسی که روی آن بود. زن ایستاده بود با چادر سپیدش‌ کنار مرد با دو پایی که نداشت و گنبد امامزاده برق می‌زد پشت‌ سرشان زیر نور آفتاب. باد توی کوچه پیچید و بانو بود کوچه و فخری نـ بود. بانو خودش را روی سکو جابه‌جا کرد. با خودش گفت: «پارسال که می‌آمدم به انتظار،این همه زمستان سرد نـ بود."