خلاصة:
بومی سرودها و ترانههای محلی همچون دیگر اشعار عامه، از لحظه پیدایش بشر اولیه در روح و جان مردم بوده و رشد و نمو یافته است. شعر جنوبی رنگی از درد و اندوه گرفتاری، رنج، اندوه، زحمت و کار دارد و درون مایه آن که رنگ خاک و عشق و زمین و فراق با خون عطش زده روستاییان جنوبی آمیزش عجیبی یافته است. در هرمزگان نیز، به مانند مناطق دیگر کشور از دیر زمان، موسیقی، ترانه و شعر وجود داشته است که در قالبهای گوناگون سروده و اجرا میشده است. ترانههای هرمزگان بازتاب رفتارهای اجتماعی و انسانی هرمزگانیان میباشد در این ترانهها، غمها، شادیها، باورها، زادن و مردن حضور ژرفی دارد.یکی از عناصر اصلی ترانههای بندری دل و دلبر است.که هر شاعر و ترانهسرای هرمزگانی از این مقوله در شعرش بهره گرفته است. کاربرد این واژه در ادبیات فارسی نیز فراوان است. این مقاله به روش تحلیل محتوا و با استفاده از ابزار کتابخانه به بررسی دل و دلبر در ترانههای بندری هرمزگان میپردازد و معلوم میشود دل در شعر و ترانههای عبدالرحمن محب نسبت به دیگر شاعران هرمزگانی بسامد بیشتری دارد.
ملخص الجهاز:
بررسی دلبر و یار در ترانههای عامیانه بندری هرمزگان دکتر نرگس محمدی بدر 1 سهراب سعیدی 2 چکیده بومی سرودها و ترانههای محلی همچون دیگر اشعار عامه، از لحظه پیدایش بشر اولیه در روح و جان مردم بوده و رشد و نمو یافته است.
این مقاله به روش تحلیل محتوا و با استفاده از ابزار کتابخانه به بررسی دل و دلبر در ترانههای بندری هرمزگان میپردازد و معلوم میشود دل در شعر و ترانههای عبدالرحمن محب نسبت به دیگر شاعران هرمزگانی بسامد بیشتری دارد.
» (همان، 15) دل و دلبر و معشوق یکی از عناصر اصلی ترانههای عامیانه هرمزگان است و معمولاً هر شاعری در حیات ادبی خود از این واژه در شعرش بهره جسته و از این رو بسامد این واژه نسبتاً خوب است در این راستا فاطمه رضایی یکی از ترانهسرایان عامه هرمزگان که در گذشته خوانندگی هم مینموده در ترانه «پشت باغِ مولوی» به زیبایی یار و دلبرش را در شعر میگنجاند: دلبرِ مه مکن ناز، با گرمِ بندر بساز اگه ناتونی بسازی، تَفرِستُم بی شیراز (ذوالفقاری، 1386، 29) delbare me makon nāz bā garme bander besāz ?aga nātoni besāzi tafrestom be širāz ترجمانی:ای دلبرم با من ناز نکن و با آب و هوای گرم بندر بساز اگر نمیتوانی با آب و هوای بندر بسازی تو را به شیراز میفرستم.
دل و دلبر و معشوق یکی از عناصر اصلی ترانههای عامیانه هرمزگان است و معمولاً هر شاعری در حیات ادبی خود از این واژه در شعرش بهره جسته و از این رو بسامد این واژه نسبتاً خوب است.