داستان؛ عشق به صحنه الأدب والفن

اين روزها وقتي از دانشگاه مي‌آمد همه اش گريه بود و حرف رفتن و ترس من از اين که بالاخره اشک‌هايش کار خودش را بکند و از پيشمان برود. شايد براي اين بود که فروغ را دوست داشت و به من به چشم يک آدم اضافي نگاه مي‌کرد. فروغ يک عکس 2×4 از عمه داشت که زده بود روي بورد عکس‌هايش، توي راهروي خونه‌اش. نگاه برادرها که آمده بودند دنبال خواهرهايشان، روي فروغ بود. مي‌گفت: «از بچگي خوش غذا بود و هيچ وقت اذيتم نمي‌کرد. فروغ با همه‌ي آن‌ها دوست بود. يکي داشت برايش از شوهرش که بداخلاق‌تر شده بود درد دل مي‌کرد. مي‌آمد ولي چند بار ساعتش را نگاه مي‌کرد و تمام 2 ساعت بي‌حوصله بود. فروغ ولي ساکت بود. اين را هرگز به من نگفته است، ولي فکر کنم مي‌داند همين دليل ازدواجم با استيو بوده است. استيو مي‌ترساندم و شايد اين همان چيزي است که مي‌خواهم.