ملخص الجهاز:
"گروهها و دستههای مهاجر، سنتهای مورد علاقه و الگوهای رفتاری را از سرزمینهای بومیشان به هند آوردند، در طول زمان، ارتباط خود را با سرزمین اصلیشان از دست دادند و در معرض فرآیند دگرگونی فرهنگی قرار گرفتند.
شواهد باستانشناختی به وجود روابط تجاری و فرهنگی بین سرزمینهای مرزی شمال هند و ایران و آسیای میانه حتی پیش از طلوع فرهنگ هاراپان (Harapan) اشاره دارد.
یکی از این ابعاد اشاعه ویژگیهای فرهنگی و فنآوری است؛ دوم به زناشوئی میان نژادی مربوط میشود؛ سوم شامل فرآیند آریائی شدن و سانسکریت شدن؛ و چهارم بر گنجاندن و ترکیب کردن اعتقادات، مناسک و رسوم منطقهای و خارجی است.
آئین آفتابپرستی را ماگاهائی به هند آوردند که قرن اول پیش از میلاد از ایران به هند آورند، ابتدا، این آئین مورد پذیرش مردم بومی قرار نگرفت اما بتدریج جذب جامعه ودیک شد.
یکی از پیشرفتهای چشمگیر تمدن هند در تساهل و تعامل هویتهای مختلف و نیز امکان ترکیب و تلفیق این هویتها نهفته است."