غربت اندیشه (یادمانی به مناسبت درگذشت دکتر محمد مددپور) مقالة

"گاهی نیز در صورت یک اندیشمند که نه،یک دوست، مرا از زیر فشار مضاعف کار و تناقض‌ها و درد برای لختی آسایش و حتی تعلیم‌ درس‌هایی که نیاموخته بودم به کنار خویش دعوت می‌کرد و با حرف‌هایی که‌ خود همواره از آن‌ها به«نشنیدنی‌ها»یاد می‌کرد،به جایی که به عدم نزدیک‌تر بود می‌برد؛آنجا که سفر به دل می‌کردیم. و می‌دیدم‌ که در میان انبوه سایه‌هایی که چون‌ اشباح خیالی می‌گذرند،کسی حقیقتا او را نمی‌دید،که دانشمندان دردمند عاشق‌ تنهایند و اکنون که او رفته است نیز می‌بینم که باز او تنهاست و صدای پایی‌ او را نمی‌کاود و این را از زمانی دریافتم که‌ برای جمع‌آوری آثار او همتی چندان نشان‌ داده نشد و حتی کسانی که او عمری به‌ آن‌ها محبت کرده بود نیز از این کم لطفی‌ به او کم نگذاشتند و هرچه بود حرف بود و تعارف و دیگر هیچ."