در باب تقدیر - مجلة رشد معلم مقالة

"در درون من قاضی‌ سخت‌گیری است که عملکرد مرا زیر نظر دارد و گاه به محاکمه‌ام می‌کشاند. با این‌ که قدردانی و تأیید دیگران موجب تقویت‌ و انگیزش آدمی است،چیزی که هنگام‌ کار به من نیرو می‌دهد،رضایت درونی‌ و وجدان عاطفی‌ام است که سکان‌ حرکت مرا در دست دارد. اگر همیشه منتظر باشیم که دیگران‌ برای هر رفتار،ما را مورد تقدیر و تشکر قرار دهند،از تحرک و پیشرفت باز می‌مانیم. حسد و بخل از آنجازاده می‌شود و رشد می‌کند که آدمی نمی‌تواند با ظرفیت‌های خاص‌ و محدود خود کنار بیاید و آنها را بپذیرد. درحالی‌که خود کنار بیاید و آنها را بپذیرد. ساعتی میزان آنی،ساعتی موزون خویش‌ بعد از این میزان خود شو تا شوی موزون خویش‌ گاه در محیطهای کاری،روابطی‌ ظاهرا طبیعی و صمیمانه مشاهده می‌شود که در خفا حکایت دیگری دارد. اگر به انتظار آن‌ هستیم که همیشه ستایشمان کنند و بر صدر بنشانند،و معنای آن است که هنوز به رضایت درونی که مایهء تکوین‌ شخصیت و تزکیه روح و حضور آگاهانه‌ است،نرسیده‌ایم."