لحظه ای برای فهمیدن مقالة

"(به تصویر صفحه مراجعه شود) هنگامی که بادبان‌ها کشیده می‌شوند و لنگرها برچیده می‌شوند،هنگامی که جارچی‌ صلای حرکت در می‌دهد،هنگامی که کشتی‌ کلاس راهیی اقیانوس‌های ناشناخته‌ی زندگی‌ می‌شود،سفر معلم و شاگردان آغاز می‌شود و چشم‌ها در انتظار تحفه‌های این سفر بر درهای‌ بسته‌ی کلاس خیره می‌مانند. اما اگر معلم ذهن خویش‌ را در حصار بسته‌ی وجودش نگاه دارد و نتواند از قالب خود بیرون آید و از زاویه‌ی شاگرد به‌ موضوع بنگرد،این گفت‌وگو ماهیت خویش‌ را از دست می‌دهد و به تک‌گویی یک‌طرفه‌ ای تبدیل خواهد شد که در فضایی مجازی و بدون در نظر داشتن مخاطب-شاگرد-صورت‌ می‌گیرد. حال می‌شود امید داشت که کشتی کلاس با همه‌ی‌ سرنشینانش به افق‌های تازه سفر کند و می‌توان امیدوار بود که معلم-ناخدای این کشتی-بتواند تغییرات را ببیند و متناسب با آن کشتی را به سلامت به پیش برد و بچه‌ها را به کشف اقیانوس‌های ناشناخته رهنمون شود."