سخن نخست: یادمان رفته مگر؟ عهدها بستیم با لاله سرخ عهد خود تازه کنیم افتتاحية

و این آغاز راه بود. جان‌مایهء این انقلاب شکوهمند،که فصل نوینی از استمرار نهضت‌های الهی،در جهان پر فتنه از هیاهوهای سرمستان قدرت‌مدار را رقم زد،حماسه خونین و مقدس کربلا و حرکت تاریخ‌ ساز حضرت ابا عبد الله(ع)بود. گو اینکه مردم مسلمان،صبور و مؤمن این مهد تشیع علوی،در تداوم و توالی عاشوراهای سال‌های دور و دراز و سوگواری‌های محرم‌های این تاریخ سربلند،به‌ پاسداشت و تکریم و تعظیم آن همه عشق و ایثار و خدافهمی،جان و روح و قلب خود را در ترجمان‌ این احساس سبز ناشکیبایی صیقل می‌دادند که«یا لیتنا کنا معکم»،اما تقارن محرم با روزهای‌ اوج نهضت‌های اعتقادی این مردم مسلمان در طول تاریخ-سالهای 42 و 57-این همراهی و هماهنگی را ملموس‌تر و ماهیت ارزش‌های متعالی باز به بار نشسته را مفهومی غیر قابل تحریف‌ بخشید. و این منظور و مقصود راه بود. آن عزیز راحل،به خدا پیوستهء مؤید،امام روح ا...