سه شعر از احمد حیدربیگی الأدب والفن

"سه شعر از احمد حیدربیگی امید امید! این آخرین کبریت این هیمه‌ی تر را در باد بگیران دارد خوابم می‌برد در این برودت قطبی عاشقانه دروغهای عاشقانه نمی‌دانم که وقتی می‌خندی. کهکشان به تماشایت راه کج می‌کند و زمین یکباره بهار می‌شود و آنوقت که غمگینی. آسمان سیاه می‌پوشد بی‌هیچ حادثه‌ای دوستت دارم صف‌ها و نوبت‌ها چقدر ماند بخوانم چقدر مانده بنویسم چه وقت کمی دارم، برای سرودن چقدرمی‌دزدند صف‌ها و نوبت‌ها. از لحظه‌های من"