ملخص الجهاز:
"شکلهای تازهء ادبی-مثل مقالات روزنامهای رمان و نمایشنامه-طرز بیان این روشنفکران برای مطرح کردن تردیدها و تلاش برای یافتن پاسخی به پرسشها برانگیخته شده است.
زیرا رمان طرز بیان ادبی طبقهء متوسط(بورژوازی)است،و تحول و پیچیدگی آن در گرو وجود جامعهء شهری و مهم شمرده شدن فردیت آدمی است؛فقدان ثبات اجتماعی در تاریخ معاصر ایران،و مشکلات سیاسی-اقتصادی که گریبانگر نویسندگان میشود،آرامش روانی و جمعیت خاطر لازم برای نگارش رمان را پدید نمیآورد.
پس از آنان میتوان بهترین نمونه از داستانهای کوتاه را در آثار بهرام صادقی(1363-1315)،غلامحسین ساعدی(1364- 1314)و هوشنگ گلشیری(1379-1316)یافت رمان،گذشته از چند استثناء مثل چشمهایش از بزرگ علوی(1375-1282)،سووشون اثر سیمین دانشور(متولد 1300)و همسایهها از احمد محمود(1381-1310)،عمدتا به مضمونهای عامهپسند میپردازد.
نسل پس از انقلاب یاوری تجربهگرایی در شیوههای مختلف داستاننویسی-و از جمله رئالیسم جادویی-، ترجمههای بسیار از آثار ادبی کشورهای گوناگون و نهادینهشدن نویسندگی زنان را مهمترین ویژگیهای این دوره میداند.
یاوری این ادبیات را بهدو مرحلهء مشخص تقسیم میکند:در مرحلهء اول،نویسندگان داستانهایی دربارهء انقلاب و پیامدهایش مینویسند،و آثاری شرحاحوالی و مبتنی بر تجارب زندگی در دورهء انقلاب و جنگ پدید میآورند.
خانلری 112\سردوزی\سردوزامی 129\سلطان جهالت\شاه سیاهپوشان و چند مورد دیگر ** ب: به گزارش کتاب ماه ادبیات و فلسفه(شمارههای 80 تا 82-خرداد تا مرداد 83)در سه ماههء نخست سال 83،حدود 280 رمان و مجموعه داستان ایرانی منتشر شده است.
از این 280 عنوان،170 کتاب برای نخستینبار چاپ شده و 110 عنوان تجدید چاپی است نزدیک به نیمی از کتابهای تجدید چاپی،آثار نویسندگان جدی است؛و از میان آنها کار صادق هدایت(10 اثر)و محمود دولتآبادی(5 اثر)بیشتر از بقیه مورد توجه بوده است."